কংকীয়ে আহিয়ে ভায়েক ৰুবুলক পৰীক্ষাৰ কথা সুধিলে আৰু এইবাৰ তাক দিল্লীলৈ লৈ গৈ এখন ভাল কলেজত নাম লগাই দিয়াৰ কথা কৈ ক’লে " তই ভাল ৰিজাল্ট কৰিব লাগিব ....নহ’লে চাবি কিন্তু ! " তাৰ পিছত তাই লগত মানুহ দুজন লৈ ঘৰখন তন্ন তন্নকৈ প্ৰতিটো কোঠা , আগফাল পিছফাল সকলো দেখুৱালে ৷ নলিনীয়ে কংকীহঁতৰ আলেখলেখ চাই থাকিল যদিও একো তত্ ধৰিব নোৱাৰিলে ৷
দুপৰীয়াৰ খোৱা লোৱা শেষ কৰি কংকীহঁতে আবেলি তিনিমান বজাত নলিনীক লগত লৈ মাকৰ ওচৰলৈ বুলি হস্পিতাললৈ ওলাই গ’ল ৷ নলিনীয়ে বৰমাকলৈ টিফিনত ধুনীয়াকৈ ভাত কেইটা আৰু ডাক্তৰ নিলকমল চাৰলৈ ফ্লাক্সত চাহ আৰু কিবাকিবি খোৱা বস্তু অলপ ভৰাই ল’লে৷ তাকে দেখি কংকীয়ে নলিনীক জোকালে কি হে নলিনী ডাক্তৰৰ লগত কিবা খেলিমেলি হৈছে নেকি ! নলিনীয়ে “ ধেৎ কংকী বা' কি যে কোৱা ....” বুলি মিচিকিয়া হাঁহি এটা মাৰি তলমূৰ কৰিলে ৷
মাকে কংকীহঁতক দেখুৱাই নলিনীক সুধিলে, এওঁলোক কোন ...? কংকীৰ টিঙিচকৈ খংটো উঠি গ’ল ...মাকে তাইক পাহৰি কংকীক কিয় মনত ৰাখিলে ? এইটো কেতিয়াও হ’বলৈ দিব নোৱাৰি। কিয় জানো তাই এনেও অহাৰ পৰাই নলিনীক ভাল ব্যৱহাৰ কৰা নাই ...অথচ বিয়াৰ আগত কংকী অবিহনে তাইৰ এক মিনিট সময়ো একযুগ যেন লাগিছিল ! এতিয়া মাকে জীয়েক কংকীক পাহৰি যোৱা কথাটো কংকীয়ে সহ্য কৰিব নোৱাৰিলে ৷ তাই উচাট্ মাৰি একেবাৰে ডাক্তৰৰ কোঠা পালেগৈ ৷ নোসোধাকৈয়ে একেকোবে ডাক্তৰৰ সমুখত থিয় হৈ প্ৰশ্ন কৰিলে “ মাৰ এইবোৰ কি হৈছে ? ” ডাক্তৰে কংকীক চিনি নাপাই কিংকৰ্তব্যবিমূঢ় হৈ সুধিলে “ আপুনি কোন ? কোন মাকৰ কি হোৱাৰ কথা কৈছে ...মই ঠিক ধৰিব পৰা নাই ৷ ” বুলি কৈ কংকীৰ প্ৰতিক্ৰিয়ালৈ অপেক্ষা কৰিব নাপাওঁতেই নলিনীয়ে “ চাৰ সোমাব পাৰোনে বুলি মাত লগালে ৷ ডাক্তৰে “ অ নলিনী আহা আহা , তুমি আকৌ কিয় পাৰ্মিচন ল’ব লাগে ? কংকীয়ে
মুখখন ওন্দোলাই ভোৰভোৰাই ক’লে “ তাই নোসোধাকৈয়ে সোমাব পাৰে , আমি সোমালেহে জগৰ লাগে ! ” ডাক্তৰে কংকীৰ কথা কেইটা শুনিলে যদিও একো নকৈ মিচিকিয়া হাঁহিটো আকৌ মাৰিলে ...৷ কংকীৰ ধৈৰ্য্যৰ বান্ধ ছিগি গ’ল অজানিতে খং এটাই তাইক পাগলৰ দৰে আমনি কৰিলে আৰু অলপ উত্তেজিত সুৰত ক’লে “ চাৰ দুদিন পিছত মই মাক দিল্লীলৈ লৈ যাম ৷ মই মাক দিল্লীৰ ডাক্তৰৰ ওচৰত চিকিৎসা কৰাম ৷ আপুনি এই দুদিনৰ ভিতৰত হিচাপ-নিকাচৰ ফৰ্মেলিটিখিনি কৰি দি মাক ৰিলিজ কৰি দিব ... আমি যাওঁ ৷ নলিনী আহ্ ...” বুলি কৈ কংকী হুৰমূৰকৈ ওলাই একেবাৰে গাড়ীত বহি ললে ৷
নলিনীয়ে ডাক্তৰক চাহৰ ফ্লাক্সটো আৰু খোৱা বস্তুখিনি দি ক’লে “ কংকীবাৰ কথাত বেয়া নাপাব ৷ বৰমাই তাইক চিনি নোপোৱাৰ বাবে খং উঠি এনে ব্যৱহাৰ কৰিছে ৷ মই বৰমাক ভাত খুৱাই দিলোঁ ৷ ভালকৈ খালে ৷ আপুনিও এয়া চাহ খাব আৰু গধূলী আমাৰ ঘৰলৈকে আহিব কংকীবা হঁতৰ লগত ভালকৈ কথা-বতৰা পাতিব ৷ কংকীবা আৰু বসন্ত ভিনদেউ বৰ ভাল মানুহ ৷ মই যাওঁ দিয়ক ....এইবুলি নলিনী ওলাই গ’ল ৷ ডাক্তৰে ফ্লাক্সটো হাতত লৈ নলিনী যোৱাৰ ফালে চাই ভাবিলে “ দুইয়ো ( কংকী আৰু নলিনী ) প্ৰায় সম বয়সৰ হ’ব অথচ ভাৱৰ , ব্যৱহাৰৰ গাম্ভীৰ্যতাত আকাশ পাতাল পাৰ্থক্য ...৷
( আগলৈ )
নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ