এবাৰ ভাৱি চাবৰ হ'ল-জহিৰুল ইছলাম

সেই তেজ ৰঙা আছিল

আছিল তজবজীয়া এটি সুঠাম দেহাত 

গুলীবিদ্ধ বুকু 

তেজৰ টগ্ বগা ঢৌত 

মানৱতা হৈছিল ভূ-পতিত

তেজ আজিও ৰঙা

সুঠাম দেহৰ ৰন্ধ্ৰে-ৰন্ধ্ৰে

বৈ আছিল সেই একেদৰেই ;

কিন্তু পৈশাচিক আবদাৰত

হঠাৎ ছিটিকি পৰি ৰাজপথ কৰিলে তেজেৰে আৰ্দ্ৰ ।

আৰু আমিবোৰ-------!!

অভি-নীল , অথবা লাফি-অনিমেষ 

আখলাক অথবা গৌৰী লংকেশ্ব ,

কি কম , ক'বলৈ আছেইবা কি ?

য'ত মৃতকৰ ওপৰতো চলে আসুৰিক নৃত্য

আমি যে নীৰৱ দৰ্শক

প্ৰশ্ন হয়----

সিহঁত জানো মানুহ আছিল !!

হয়তো বা

সিহঁতৰ কোনোবা আছিল প্ৰতীক "সেউজীয়া" ৰ , কোনোবা প্ৰতীক "গেৰুৱা" ৰ

কাৰণ---ইয়াত চলে অসমীয়া নতুবা ভাৰতীয়গিৰিহে

মনুষ্যত্ব , মানৱতাগিৰি আমি যে বন্ধকত থ'লো কেতিয়াবাই

সেয়েহে---

আমি এতিয়া সম্প্ৰীতিৰ একো একোজন

মুখা পিন্ধা ভদ্ৰলোকহে ।

কোনে জানে !

আজি দৃশ্যত ভাসমান দৃশ্যপট 

কাইলৈ হয়তো মোৰ অথবা হ'ব আপোনাৰ

আৰু তেতিয়া ---!!!