জীৱন্ত সাঁথৰ

হাৱাখানাৰ সুৰুঙাইদি সুখে ভুমুকি মাৰোঁতেই দুখে দুৱাৰদলিত উপস্থিত হৈ ৰিঙিয়াই মাতিছে , 

সুখবোৰ যেন খন্তেকীয়া নিছাৰ দৰে । 

সুখবোৰ যেন সীমাবদ্ধ হৈ পৰে 

সেই বিলাসী বেঙুনীয়া ৰঙৰ মদিৰাত ।

মনবোৰ যেন স্থবিৰ হ'বলৈ শিকিছে

আন্ধাৰে চৌপাশখন যেন গ্ৰাস কৰি পেলাইছে ।

মায়ানগৰীৰ পদপথত বসতি কৰা শিশুটিৰ ভৱিষ্যতো

আন্ধাৰ , স্ত্ৰীৰ বাবে অকলশৰীয়া নিজান ৰাস্তাটোও যেন আন্ধাৰ । 

ঋতুয়ে কঢ়িয়াই অনা প্ৰকৃতিৰ সংহাৰ স্বৰূপ বানেও যেন , নুমুৱাই পেলাইছে শত কৃষকৰ জীৱনৰ পোহৰ বিলোৱা চাকিগছি ।

                                          

সুখ আৰু পোহৰৰ এইয়াই নেকি শক্তি ?

আমি হ'ব নোৱাৰোনে , অন্ধকাৰ আৰু 

বিষাদ দূৰ কৰাৰ এক জীৱন্ত সাঁথৰ ? 

✍️পৰিস্মিতা নাথ