হয়তো পঢ়াই নহ'লহেতেন | মনোৰমা দাস

কি কৰিব!  এয়া  তাইৰ   ভাগ্যৰেই  লিখন । এই কথাবোৰ  ভাবিলেই  তাইৰ  অতীতলৈ ঘূৰি যাবলৈ মন যায় । তেতিয়া  তাই  মেট্ৰিকৰ  দেওনা পাৰ  হোৱাই নাছিল । পৰীক্ষা  আৰম্ভ  হৈছিলহে  মাথো  । সেইদিনা  তাই  সমাজ অধ্যয়নৰ  পৰীক্ষা  দি আহিছিল । পিছদিনাখন আছিল  ইংৰাজীৰ পৰীক্ষা । পঢ়া টেবুল  নোহোৱা হেতুকে  তাই বিচনাখনতে বহি  পঢ়িছিল ।  সেইদিনা  পৰীক্ষা  দি আহি   ভায়েকক  ভাত  বাঢ়ি দিয়াৰ দায়িত্ব  তাইৰ ওপৰতে পৰিছিল । সেইদিনা তাইৰ  মনে মনে  খঙো  উঠিছিল । তথাপি তাই  মাকৰ   নিৰ্দেশত বাচন বৰ্তনবোৰ ধুই পঢ়িবলৈ  বহিছিল । জিনাৰ  বাপেকে  পথাৰৰ পৰা আহি  তাইক পঢ়ি থকা দেখি  খং  কৰিছিল ।খঙতে বাপেকে  তাইক বহু কথা শুনাইছিল ।  সন্ধিয়াৰ  কাম পেলাই থৈ  পঢ়াত লাগিছ ।ছোৱালীমানুহ  নপঢ়িলেও হব যা ।পঢ়ি কিডাল ওলোটাবি  জনা গৈছে । আগতে চাহ বনা' ।সেইদিনা  তাইৰ  মনত  বিৰক্তি ভাব এটা উদয়  হৈছিল । মনতো  বৰ দুখ লাগিছিল । কিন্ত  উপায় নাই । বহী কিতাপ সামৰি  থৈ  তাই  চাহ বনোৱাত  লাগিছিল । ইফালে  মাকেও বুজাইছিল তাইক --- ছোৱালী মানুহ হ'লে  এইবোৰ কাম  কৰিবই লাগিব । এনেকৈ  পেন পেনাই কান্দি থাকিলে নহ'ব । লগতে ভাত কেইটাও  বনাই থ । অসীম ধৈৰ্যৰে  তাই পৰীক্ষা দিছিল  আৰু  দ্বিতীয়  বিভাগতহে পাছ কৰিছিল । কেনেদৰে যে  সেই দিনবোৰ পাৰ হৈ গৈছিল তাইৰ এতিয়া ভাবিলে  আচৰিত লাগে । মোমায়েকে  কলেজত নাম  লগাই নিদিয়া হ'লে তাইৰ  হয়তো পঢ়াই  নহ'লহেতেন ।