নিজৰা পাৰ | মনোৰমা দাস

হয় ঠাইখনৰ নাম  নিজৰা পাৰ । নামটো  যেনেকৈ মানুহৰ  পছন্দৰ , ঠাই টুকৰাও। শান্তিৰ ঠাই । হাই-কাজিয়া খিয়লা খিয়লি তাত  নাই বুলিলেই হয় । বৰ  মিলা-প্ৰীতি । ইঘৰৰ চৰুৰ আঞ্জাৰে  সিঘৰৰ  আলহী সোধে ।                                                         নিজৰা পাৰ নিজৰা পাৰেই । যেন কুলু কুলু  সুৰে  বৈ  যোৱা এটি নিজৰা। তাৰ  পাৰতেই  সৰু গাওঁখনি । গাওঁৰ মানুহবোৰো বৰ মৰমিয়াল । লকেন  গাওঁখনৰ   ইটো মূৰত থকা  চাহ দোকানত কাম কৰা ল'ৰা । সাত- আঠ বছৰতে  লকেনে মাতৃক হেৰুৱাইছিল । দেউতাকে পোহ পাল দিব নোৱাৰা বাবে  সি ঘৰৰ পৰা ওলাই আহিছিল এই নিজৰাপাৰ গাওঁখনলৈ ।  দেউতাকৰ খেতি মাটি  বুলিবলৈ একেবাৰে নাই । যিকণ আছিল তাকো  মাকৰ  অসুখত  বিক্ৰী দিয়া হ'ল । মাক নাবাচিল । মাকৰ মৃত্যুৰ  পিছত  দেউতাক অথাই সাগৰত পৰিল । আগৰ দৰে কাম-বন কৰিব নোৱাৰা হ'ল। বহুবছৰ  আগেয়ে  পাঠ্যপুথিৰ  সংস্কৃতৰ  এটি  গল্পত  পাইছিলোঁ --- গৃহকেই গৃহ নোবোলে , গৃহিণীকহে গৃহ  বোলে । গৃহিণীহীন ঘৰ  অৰণ্য সদৃশ। সেয়ে  লকেনৰ  দেউতাকে  অৰণ্য সদৃশ  ঘৰখনতেই  ভাবি গুণী বহি  থকা হ'ল । অৱশেষত  লকেনে  কাম বিচাৰি  ঘৰৰ পৰা বাহিৰ হৈ এই নিজৰা পাৰ  গাঁওৰ  বাসিন্দা হৈ নিজৰ ভৰিত নিজে থিয় হ'ব পৰা হ'ল ।