বৰষুণ-পিংকী বৰা

সৌ সিদিনাখন মাজনিশা

আকাশ ভাঙি নামি আহিছিল

এজাক ৰিমজিম বৰষুণ ,

মাজে মাজে আকৌ দেহ - মন শীতল কৰি তোলা বতাহজাক।

 

সেই বৰষুণজাকৰ নিশাটোতে 

লিখিছিলোঁ তোমালৈ বুলি 

এটি সৰু  কবিতা 

বৰষুণজাক যিমানেই বাঢ়ি গৈছিল 

সিমানেও বাঢ়ি গৈছিল 

তোমালৈ বুলি লিখা কবিতাটোৰ 

এটি এটিকৈ বহু শব্দ । 

ৰিমজিম বৰষুণ জাকতেই 

ভাঁহি আহিছিল তোমাৰ প্ৰতিচ্ছবি ,

তাৰ মাজতেই যেন বিচাৰি  পাইছিলোঁ 

তোমাৰ উপস্থিতিৰ আভাস ।

মাজনিশাৰ সেই বৰষুণ জাক 

কিবা আপোন আপোন লাগি গ'ল ,

তুমি কাষত নাথাকিলেও 

সেই বৰষুণ জাকৰ মাজতেই 

বিচাৰি পালোঁ তোমাক আৰু

জীপাল বৰষুণ জাকে জগাই তোলা মোৰ মনটোক ।।

কবিৰ পৰিচয়ঃ পিংকী বৰা