চৰাইৰ ঠোঁটতো জিলিকে সপোন । আলোকৰ বাট দেখি সপোনে পাখি মেলে । থুপি থুপি ডাৱৰে পাখি মেলা সপোনৰ লগত লুকা-ভাকু কৰে আৰু সৰি পৰে সপোন বীজৰ এজাক প্ৰাপ্তিৰ বৰষুণ।
যেতিয়াৰ পৰাই সেই সপোন বীজে গৰ্ভত উকমুকনি তুলিছে তেতিয়াৰ পৰাই তাই ভাৱি ভাৱি বিচাৰি পোৱা নাই আচলতে তাই ভাৱিছে কি ! এয়া চাগে মাতৃত্ব সুখৰ ভাৱনা। নহ'লেনো তাই নদীখনক সুধিবলৈ যায়নে ? তুমি কেনেকৈ বৈ থাকা বুলি ! তাই নাজানে মাতৃত্বৰ সুখ কি ! নাজানে এই পৰমতৃপ্তিৰ বাবে তাই সাজু নে ! কিন্তু তাই ভালকৈয়ে জানে তাই যে মা হ'ব ।
এনেকৈয়ে তাইৰ ভাৱনাবোৰে নতুন ৰূপ লয়। সেউজীয়াৰ উশাহ লৈ নীলাভ আকাশৰ তলত ভাৱনাৰ সূতাডালে আত্ম গৌৰৱত মূৰ তুলি উঠে । তাতেই জিলিকি উঠে - মৰম, ত্যাগ, দায়িত্ববোধ, মমতাৰ এটি চিৰনতুন শব্দ 'মা' ।
নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ