আজিও আমনি কৰে | কল্পনা বৰা

মন,এই পাখি লগা মন;

দূৰ দিগন্তৰ বুকুত উৰি জাগি উঠে অতীতৰ সোঁৱৰণ।

সেই যে জোনাক নিশা আইতাৰ কোলাত মূৰ থৈ আকাশৰ তৰা গণা;

হিচাপ কৰি উলিয়াব পাৰিছিলো জানো কেতিয়াবা?

গণি গণি শেষ নোহোৱা;

দিগন্তৰ পৰিধি বিচাৰি হাবাথুৰি খোৱা,

ভাৱি ভাৱি পাৰ কৰিছিলো অলেখ সময়;

এই মূল্যবান ক্ষণ যে কাৰোৰে বাবেই নৰয়।

বাৰিষাৰ বৰষুণ দিলে বৰ ভাল পাইছিলো;

মনে মনে যে তিতিবলৈ দৌৰি গৈছিলো।

ছাগলী বোৰ দৌৰি অহা দৃশ্য সঁচাই মনোৰম;

মোৰ মনৰ আনন্দ,কিদৰেনো বুজাই কʼম?

পোৱালি কেইটা কোলাত মৰমেৰে লৈছিলো তুলি;

মোৰ মনৰ অপাৰ আনন্দ কোনেনো পাব বুজি?

মনে মনে ওলাই যাওঁ ৰ'দত বাহিৰলৈ; 

দেউতাই বিচাৰি বিচাৰি আনে ভিতৰলৈ।

খেলি খেলি টোপনি গৈছিলো ভাগৰত;

মায়ে যে কোলাত লৈ শুৱাইছিল মৰমত।

খেলাৰ সময়ত মা আছিল লগৰী;

কিবা জগৰ হʼলে কান্দিছিলো ঠেঁহ পাতি।

মৰমেৰে নিচুকাইছিল;

মৰমেৰে ওমলাইছিল।

মৰমেৰে চুলিত বুলাইছিল আঙুলি;

তথাপি যে নাভাঙি ঠেঁহ কৰিছিলো দুষ্টালি।

বহু সময় পাৰ কৰোঁ অতীতক ভাৱি;

হেৰুৱা স্মৃতিক আজিও মই থাকো সুৱঁৰি।

সঁচাই, অতীতৰ সেই মধুৰ স্মৃতি

আজিও দুচকুত মোৰ উঠে জিলিকি।

               ✍️ কল্পনা বৰা