জীয়াই থাকিব নে মানৱ সত্তা ?

আধুনিকতাৰ মেৰপাকত আবদ্ধ ,

সাৰ্বজনীন শ্বাশ্বত প্ৰাণস্পন্দন ।

অচিনাকি পথত হেৰাই গ'ল ,

এচাটি কোমল বতাহত সিঁচৰিত হোৱা , সুগন্ধি ফুলৰ সুবাস ।

কেঁচা তেজৰ চেঁকুৰা আৰু যান্ত্ৰিকতাৰ প্ৰদূষণত ধূসৰিত ,

মুক্ত আকাশৰ ৰামধেনু স্বপ্ন ।

বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ চমৎকাৰত ,

হৃদয়ৰ ৰঙাত বিধ্বস্ত সপোন ।

মেঘাচ্ছন্ন নীলাকাশ ,

জৈৱ বৈচিত্ৰ্যলৈ চূড়ান্ত ভাবুকি ।

গছজোপা উদং , মৰহা শুকান পাত 

স্বৰ্ণীল সেউজী ধৰাৰ বিষণ্ণতাৰ বোজা ।

তয়াময়া ৰণ এখনৰ প্ৰস্তুতি ,

আতংকিত মোৰ গৌৰৱোজ্বল ঐতিহ্য ,

মোৰ অতীত সভ্যতাৰ ইতিহাস ।

ঘনে ঘনে কম্পমান ,

মোৰ মমতাময়ী মাতৃৰ আত্মা ।

প্ৰশ্ন হয় , জীয়াই থাকিব নে

পৰিবৰ্তনশীল মানৱ সত্তা ?

 কবিৰ পৰিচয়ঃ

 সীতা দেৱী, বিহপুৰীয়া,

 লখিমপুৰ, অসম।