কালৰ পুতলা

হেৰুৱাবলৈ একো নাই

অথচ বিৰহত ভুগিছোঁ,

পাবলগীয়া একো নাই

তথাপি আশা পালি আছোঁ ।

এক-দুই কৈ ক্ৰমাৎ

পইষষ্ঠিটা বছৰ অতিক্ৰম কৰিলো !

পাপ-পুণ্যৰ মাজেৰেই এতিয়া

জীৱনৰ অন্তিম স্তৰ ।

সন্ধিয়াৰ লাল-চাহ কাপ হাতত

আৰু মষিমূৰ জীৱনৰ কিছু ব্যথা !

ল'ৰা-বোৱাৰীৰ আকাশচুম্বী জীৱন

তাকে লৈ আমিয়ো গৌৰৱান্বিত ।

যদিও মন যায় একেলগে মিলি

এসাঁজ ভাতৰ সোৱাদ ল'বলৈ,

তথাপি সেই মনস্তাপ প্ৰকাশ নকৰি

মধুসূদনৰ নামকে আওৰাও আমি ।

কেতিয়াবা ভাবোন্মত্ত হওঁ যদিও

আকৌ সৃষ্টিৰ আদি গুৰুৰ ওচৰত

সমৰ্পিত হৈ মজলিচ আমি দুয়ো

জীৱনৰ শেষ কালছোৱাত !

আমি যে নিতৌ এক কালৰ পুতলা ।

✍️কংকনা দাস

স্থান :- হাউলী, বৰপেটা