ৰোমন্থন-মিনাক্ষী দত্ত

মনত পৰে তোমালৈ , অতীতৰ  সেই 

মধুময় দিনবোৰ লৈ,

মনত পৰে কলেজৰ ক্লাছৰুমৰ সম্মুখত 

ফুলি থকা ৰঙা জবাজোপালৈ ।

য'ত তুমি আৰু মই..........

পাৰ কৰিছিলো বহু  সময়।

কেতিয়াবা ভৱিষ্যত পৰিকল্পনাৰে আৰু

কেতিয়াবা নিঃশব্দতাৰে....নিৰবতাৰে।

হঠাৎ টং  টং বেলৰ শব্দত 

আমাৰ সপোন ভাঙে ,

উভতি আহো ক্লাছৰুমলে   ।

মনত পৰে বৰুৱা চাৰৰ

ৰোমাণ্টিক  কবিতাৰ সাৰাংশ  ভাঙনিলে ,

কবি কবি যেন লগা চাৰৰ

গহীন মুখখনিলে ।

ভাব হয় যেন আমিও এদিন....

ভাঙিব পাৰিম  জীৱন-যৌৱনৰ

কংক্ৰীটময় প্ৰাচীৰ !

দিন যায়  ৰাতি হয় সদায় ,

সময়েও বাগৰ সলায়।

ঈশ্বৰে দিয়া জীৱন লিপিৰে,

আমিবোৰ যাওঁ নিজৰ বাটেৰে ।

পাৰাপাৰ হীন  জীৱন নদীৰ ঘাট,

এতিয়া মাথোঁ স্মৃতিৰ এখিলা পাত   ।।

◾মিনাক্ষী দত্ত