বোকা পানীৰে ভৰা জীৱন গাঁথা- ৰুমী কলিতা দত্ত

সূৰ্য উঠাৰ লগে লগে আশাবোৰক জগাই তুলিবা

জিলিকি উঠিব সোণালী দিন ।

প্ৰকৃতিৰ ৰূপে-ৰসে হৃদয় ভৰি

উশাহত বিয়পি পৰিব নিৰ্মল এছাটি বায়ু ।

পাহাৰ বগাবা বিচক্ষণতাৰে --বল-বীৰ্য থাকোতে 

সমল গোটাবা ৰূপালী সপোন লৈ তৰপে তৰপে ।

সত্য,শুদ্ধ মনেৰে জগতক আৱৰি

সমাজৰ হিত সাধিলে

সত্য-সুন্দৰৰ মালাধাৰিৰে মেৰিয়াই বান্ধিলে

মামৰে নধৰে অসমত।

মুক্ত আকাশৰ দৰে হ'ব লাগিলে বিশাল বুকু 

আৱৰি ল'ব পাৰিলে সম্প্ৰীতিৰ ঢল নামিব ।

জীৱনৰ চাকনৈয়াত পৰি সময়ৰ সৈতে কৰিব লাগিব যুঁজ-বাগৰ

বুকুত সাহসৰ সেতু বান্ধি লৈ ।

নিজ আদৰ্শৰ বাট নেৰিবা নেৰিবা 

সকলো সমালোচনা কাটি কৰি থৈ

সু-বাট দূৰ গমন যন্ত্ৰনাৰ হেঁচা বুকুতে লৈ ।

কোনে কি কৰিব পাৰে মিছা অপবাদ ঢালি

আন্ধাৰৰ শেষত পোহৰৰ দৰে সু-দিন আহিব ঘূৰি ।

বাৰিষা আহি গৈ থাকিব সময়ৰ আহ্বান ক্ৰমে

বোকা-পানীৰে ভৰা পথাৰতে ৰচি যাব লাগিব 

এই জীৱনৰ আদিপাঠ ।