মায়াময় ৰাতি-মিনাক্ষী দত্ত

আহিবাচোন এদিন মোৰ পদূলিৰ শেৱালীজোপাৰ তললে

মাথো আহিবা তুমি দুপৰ নিশা

পৃথিৱীখন যেতিয়া নিদ্ৰাত মগ্ন হ'ব , 

কেৱল সাৰে থাকিম মই ।

হাতত সাৰে , ভৰিত সাৰে নখে মাটি লেখি 

ওলাই যাম ৰুদ্ধ দুৱাৰ খুলি ।

আহিনৰ জাৰৰ কুমলীয়া আচ্চাদন 

টানি লওঁ গাৰ চাদৰৰ আঁচলখন

দুভৰিত পাতলীয়া কুঁৱলি আৱৰণ

দূৱৰি বনৰ মুকুতা মণিবোৰ  

দুভৰিৰ ভৰত ভাঙি সৰি পৰে ।

পদচিহ্নবোৰ সাক্ষী হৈ ৰয়  মই যোৱা বাটৰ ,

বুকুত হাজাৰটা ঢৌ উঠে দুকুল উপচি পৰে ।

ৰাতি ক্ৰমাৎ গভীৰ হৈ আহিছে 

শেৱালী ফুলবোৰ এপাহ দুপাহকৈ সৰিব ধৰিছে ।

তৰাভৰা আকাশৰ চিকিমিকি পোহৰত

কোঁচভৰাই তুলি লওঁ সৰা শেৱালী 

মন মন্দিৰৰ থাপনাত অৰ্ঘ্য যাচিবলে বুলি।

ফুলৰ সুবাসত মুগ্ধ হিয়া মোৰ উথলি উঠিছে , 

মই নজনাকৈ সময়ে গতি কৰিছে ।

পূব আকাশত ফেহুজাল ফালি

ৰঙা বেলিটিয়ে মাৰিছে ভুমুকি ।