মা- সুস্মিতা বৰা

তেওঁৰ কাজলসনা নয়নজুৰিত নয়ন‌‌ মিলালেই কল্পনাৰ সাগৰখনত ডুব যাওঁ।

মৌ-সনা‌ কোমল‌‌ মাতেৰে এবাৰ

মাতিলে নিৰৱ‌ হৈ তেওঁকেই চাই ৰ‌ওঁ।

লাজুক‌ লাজুক‌‌ ভাৱেৰে‌‌ মুখত 

এটি মৃদু হাঁহি মাৰিলেই তেওঁতেই‌ বিলীন‌ হৈ যাওঁ।

ক্ৰোধিত মুখৰে শব্দ কৰিলেই‌ যেন

তেওঁৰ এষাৰি মৌ-সনা‌ মাতত‌  

দুটি ওঠঁ নিঃশব্দ হৈ ৰয়।

তেওঁৰ কবিতাৰ ছন্দোবদ্ধতাই 

হৃদয়ৰ নিভৃত কোণত 

স্পন্দন‌ সুৰ জগাই।

তেওঁৰ অনুপস্থিতিত হৃদয়ত যেন‌‌ অহৰহ দ্ৰুতগতিত বিষাদৰ নৈ বয়। 

তেওঁৱেই হ'ল ‌ মৰমৰ লক্ষ্মীস্বৰূপীনি‌ মা....।।