চিনাকি নদীৰ ঘাট-ফখৰুদ্দিন আলি আহমেদ

মোৰ ঘৰৰ কাষেৰে 

বৈ যোৱা নৈৰ

সেইখন চিনাকি ঘাটত, 

নিতৌ সন্ধিয়া, 

নাইবা দুপৰীয়া

তোমাক লগ পাইছিলোঁ। 

কথাও পাতিছিলোঁ;

এপৰ দুপৰ কাহানিবা বহুপৰ। 

দহিকতৰা হালৰ অস্থিৰ চটফটনিত ,

তুমি হাঁহিছিলা, 

হয়তো ইৰ্ষাত;

অস্তমিত সুৰুযৰ হালধীয়া কিৰণত

আমাৰ ছায়াবোৰ কপিছিল ।

শালীনতা শিথিলতাৰ ভয়ত, 

নতুবা তোমাৰ স্পৰ্শত। 

নৈৰ অস্থিৰ ঢৌবোৰৰ প্ৰতিবাদত

তুমি নিৰ্লিপ্ত, 

হ'লা বাকৰুদ্ধ। 

এন্ধাৰত তোমাৰ অৱস্থিতিৰ শূন্যতাই

ভাঙে মোৰ সেউজীয়া সপোনবোৰ ,

তুমি নিৰৱ, 

মই নিস্তব্ধ। 

মই আজিও যাওঁ সেইখন ঘাটতে

সেই একে সময়তে, 

একেখন ঠাইতে । 

মনে প্ৰাণে বিছাৰো

 অস্তিত্ব তোমাৰ ।

ঘাটৰুৱাৰ কোলাহলত 

মাজে মাজে দেখা পাওঁ 

ধুসৰিত ,

মূখনি তোমাৰ।