এৰাবাটৰ লগৰী- ফখৰদ্দিন আলি আহমেদ

যৌৱন বাটতে 

তোমাক পাই হঠাতে

হৈ যায় হিয়া দিয়া নিয়া, 

উল্লাসিত দেহা মন

কৰি তোমাক সমৰ্পন,

গুপুতে পাতিছিলোঁ বিয়া।

ধৰি ললোঁ জীৱন বাট

লগতলৈ বজাৰ হাট,

কাষতে তোমাৰেই সংগ

কৰি নানা আলাপন,

আগুৱালোঁ বহু যোজন

হৈ দুয়ো গহীন অন্তৰংগ। 

সময় যায় বাগৰি 

জিৰণিৰ নাই আহৰি,

অমানিশাৰ ঘটে আগমন 

আচম্বিতে আগুচি বাট

খামুচি ধৰিলা হাত,

বুকুচাতে কৰিলা শয়ন। 

কিনো মন কৰিলা 

আধা বাটে এৰিলা,

পাহৰিলা সকলো বান্ধোন

সাত সাগৰ সিপাৰে

কোনোবা দিন দুপৰে

পাৰা যদি কৰিবা স্মৰণ।