তেওঁ যোৱা বাটেৰে- সুমধুৰ গগৈ

ঔ ফুলিয়া হাঁহিটি এতিয়া আৰু নাই,মৰহিল

সৰি পৰা শৰৎৰ যেন শেৱালীহে!

কেনেকৈ হেৰাই যায় ইমানবোৰ আকুলতা!

গৈ থাকিল মাথোঁ...

নাই, এপলক ঘূৰি চাবলৈও সম‌য় নহ'ল তেওঁৰ!

বাটটোৰ দূৰত্বও তেনেই কম আছিল,

নাজানোঁ মোৰ দুচকুৱে কিয় তেওঁক মনিব পৰা নাছিল!

দুহাতেৰে দুচকু স্পৰ্শ কৰি চাইছিলোঁ

নাইতো, চকুলোও নাছিল!

নাজানো কিয়?

খুব মনত পৰিছে আজি

উচুপিবও পৰা নাই।

সকলোবোৰ আধৰুৱা!

দুখতো দুচকুৱে উচুপিব পাহৰে..

তুমি নাই যে!