জেতুকাৰ সেউজীয়া ৰং-ফখৰুদ্দিন আলি আহমেদ

কাৰ স্বাৰ্থত স্বকীয়তা এৰি

আদৰিছা বাতুল্য জীৱন, 

নিজকে ঘহিছা, নিজকে পিহিছা

সাজিবলৈ আনৰ প্ৰসাদন। 

তোমাৰ পাতৰ প্ৰয়োজন সিহঁতৰ

পুষ্পৰ প্ৰয়োজন নাই, 

বৃথা স্নেহত হাতত বুলাই লৈ

পলকতে ধুই আতৰায়। 

আনৰ দৰে তোমাকো চেপিলে  

শ্যামলী শোণিতেই বব, 

ত্যাগী নিজ ধৰ্ম হৈ দাতা কৰ্ণ

নিজলৈ কিনো থ'ব? 

ৰাঙলি চকুলোৰে বাচিছা ফুল

আনক দিবলৈ সুখ, 

তৰ্পন মাদকতাত ডুবিছা যদিও

পাইছা কেৱল দূখ। 

সৰ্বস্ব উজাৰি আঁকিছা আল্পনা

কেৱল অৰুণিমাৰ সমাহাৰ,

শ্যামলিমাৰ গৰিমাক অৱজ্ঞা কৰি

লালিমাকে কৰিছা সাকাৰ। 

🖊ফখৰুদ্দিন আলি আহমেদ