প্ৰেমালাপ -নিজৰা বৰ্মন ডেকা

তুমি আৰু মই এটি সুন্দৰ সপোনৰ 

পিছে পিছে বহু দৌৰিলো, জানানে  এতিয়া চোন 

বৰ ভাগৰ লাগিছে 

 আবেলিৰ আকাশত চোন

বেলিও অস্তগামী  হোৱাৰ উপক্ৰম হৈছে 

সেয়ে অলপ জিৰণি লওঁগৈ ব’লা ৷

 তুমি যদি যাব বিচাৰা তেন্তে  যোৱা, 

মই অকলশৰে বাট বুলি 

নৈৰ  পাৰত ক্ষন্তেক বহিব বিচাৰোঁ।

 নৈৰ পানীত তোমাৰ প্ৰতিচ্ছবি বিচাৰিম ৷

ঠিক আছে দিয়া নাযাওঁ  বাৰু

একেলগে আহিছিলোঁ যেতিয়া একেলগে যাম 

নে  কি কোৱা ? 

তেতিয়াহে জীৱনৰ খলাবমা ৰাস্তাত হাতে হাত ধৰি আগবাঢ়িব পাৰিম ৷

জীৱনৰ খলা- বমা পথত

 কিমান দূৰলৈ তুমি মোৰ

হাতে-হাত ধৰি যাব পাৰিবা?

 পাৰিবানে আজীৱন?

নাজানো!!কিন্তু জীয়াই থকালৈকে চেষ্টা কৰিম ৷

বলা তেন্তে দুয়ো হাতে-হাত ধৰি জীৱনৰ বাট বুলো ৷

জীৱনত প্ৰেমৰ সেউজীয়া পৃষ্ঠাবোৰ

সযতনে সজাই ৰাখো চিৰদিনলৈ। 

পুৱাৰ কোমল ৰ’দৰ উম লৈ

বিচাৰিম হেপাঁহৰ ৰঙীন সপোন ৷

বুজিছানে !!!

বেলি লহিয়াবলৈ এতিয়াওচোন

 বহুত সময় আছে ৷