অভিমান -ৰজনী কুমাৰ ডেকা

প্ৰকৃতিলৈ বসন্ত আহে যেতিয়া 

ধূলিৰ ধোৱা বয় তেতিয়া ,

ভগাপঁজা ঘৰবোৰে বালিৰ ওৰণি লয় ,

লঠঙা বিৰিখ বোৰে দেহত

বালিৰ ফাকু সানে

তাকে দেখি লাজুকী চৰাই বোৰে

লাজতে পৰি মৰে ৷

বসন্তৰ জাননিত ততিনীৰ শক্তি

ক্ৰমান্বয়ে ধীৰ হয় ,

তাৰে বালিচৰত শিশুহঁতে বৰ্ণব 

কাগজৰ চিলা উৰুৱায় ৷

প্ৰকৃতিৰ কিনো বিনন্দীয়া গান ,

বসন্তই কৰে কত অভিমান ৷

চঞ্চল-চপলা হৰিণী জাকে বনত 

পানী বিচাৰি তৃষ্ণা হৰে ,

বৰঞ্চ ভোকাতুৰ ব্যাঘ্ৰৰ উপদ্ৰবতহে পৰে

প্ৰকৃতিৰ কিনো বিনন্দীয়া গান ,

বসন্তই কৰে কত অভিমান ৷

তাকে দেখি শিমলু আৰু মদাৰৰ

পুষ্পই তলতে ৰঙীন দলিচা পাৰে ,

মেঘাচ্ছন্ন আকাশলৈ চাই

এজাক বৃষ্টিৰ বাবে ভেকুলিৰ সতে

ক’ত আলাপ কৰে ৷