মৰমৰ আৱেগ -কুমকুম গগৈ

মৰমবোৰ যেতিয়া নৈ হৈ বৈ যায়,

তেতিয়া আৱেগবোৰো ৰৈ যায়

মোৰ হেঁপাহৰ মোহনাত।

মৰমবোৰ যেতিয়া গীত হৈ

ভাঁহি আহে মোৰ কাষলৈ,

তেতিয়া আৱেগে দিবলৈ আৰম্ভ কৰে

মোৰ ৰামধেনুৰঙী সপোনক নৃত্যৰ আখৰা।

মৰমবোৰ যেতিয়া এযুৰি শান্তিৰ চৰাই হৈ

শুকুলা মেঘৰ আঁৰে আঁৰে ৰচে

প্ৰেম মায়াৰ মধু কুঞ্জবন;

তেতিয়া আৱেগে মৰমৰ সতে

শুকুলা ডাঁৱৰৰ মাজে মাজে

ৰামধেনুৰঙী সপোনৰ ফাঁকে ফাঁকে

লুকা ভাকু খেলি মোৰ মন আকাশত আবিৰ সানে প্ৰেমৰ।।

(হৃদয়ৰ সুখ দুখেৰে পৰিপূৰ্ণ অসংলগ্ন অনুভৱবোৰৰ মালা গাঁথি আপোনালোকৰ বাবে আগবঢ়ালোঁ.... অপৈণত মন এটাৰে সজোৱা এই কাব্য গাঁথনিত দেখা পোৱা ভূল বোৰ যাতে দেখাই দিয়ে তাৰে কামনাৰে.....