অভিমানী পোহৰ-ৰজনী কুমাৰ ডেকা

মই দেখিছিলো তোমাৰ হৃদয়ৰ পোহৰ ,

তাৰ বাবেই চিনাকি হৈছিলোঁ 

তোমাৰ স'তে ৷

হঠাৎ কিনো এচাটি বতাহ বয় !

হৃদয়ৰ চাকিগচি নুমাও নুমাও হয় ৷

দুহাতেৰে বেঢ়ি ধৰিছিলো ,

তথাপিতো ৰাখিছিলো পোহৰ ৷

কাৰণ প্ৰতিটো নিশাই ৰচিছিলো 

তোমাক লৈ মধুৰ কবিতা ,

আৰু গুঠিছিলোঁ এটি এটি 

ৰঙীন আশাৰ ফুলৰ এডাল মালা ৷

কিনো মায়াবিনী তুমি ,

সুখৰ বেলিকাও দুখৰ ৰং সানা ,

দুটি নয়নেৰে বোৱা তপ্ত জল ৷

এন্ধাৰত সৰি পৰে এটি দুটি 

শুভ্ৰ বকুল ফুল ,

প্ৰভাতি ৰ’দৰ দুৱৰি দলিচাত

আকৌ বৰ্ণব হাঁহিৰ পাতনি মেলা ৷

তুমি চিন্ময়, তুমি পৰিতুষ্টি ,

শিৰে শিৰে বৈ যায় তোমাৰ সৃষ্টি ৷