ভালপোৱা- বৰ্ণালী গগৈ

নিস্তব্ধতাই যেতিয়া আমনি কৰে

হেজাৰটা শব্দই দোলা দি যায়,

সংগী মাথো শুভ্ৰ কাগজ 

আৰু এটি কলম ।

ধাৰাল হৈ বৈ যায়

স্বেদ কৰি যায় শুভ্ৰতাৰ বক্ষ

উদং কৰি যায় কাগজৰ লজ্জা ।

কেতিয়াবা মন যায়

তোমাৰ বুকুৰ উমাল পৰশত

এপলক জিৰণি ল'বলৈ ।

ভাবি ভাবি থমকি ৰওঁ

বিভ্ৰান্ত বাস্তৱৰ কথা

হেজাৰ ভাবিলেও যে মই নিচ্ছুপ ।

যতনেৰে ডাঙৰ কৰা আশাৰ ফুলজুপিত

হয়টো কলি মেলিছে ,

ফুলি উঠিবৰ এয়ে উপযুক্ত সময়

যদিহে ধুমুহা আহে মৰহাৰ আগতেই !

সৰিবলৈ নিদিবা দেই আশাৰ ফুলপাহি ।

এধানি পৰশে যেন তৃপ্ত দেহাটি

হেঁপাহৰ সপোনবোৰেও কৰে আমনি

ছাঁয়া মাথোঁ তোমাৰ ভালপোৱাৰ ।

নিসংগতাবোৰেই এদিন প্ৰিয় আছিল 

ৰাখিছা যতনে ভালপোৱাৰ আৱেশত ,

কেতিয়াবা লৈ গৈছা মৰমৰ দেশলৈ

আশা মাথোঁ তোমাৰ হোৱালৈ ।