মা- মানস বৰ্মন

মা তুমি সঁচাই অনন্যা।

দশমাংশ দশ দিন গৰ্ভত ৰাখিলা ,

বাহ্যিক পৃথিৱীখন তুমিয়েটো দেখালা ।

ঠাণ্ডাত দিলা বুকুৰ উম ,

গৰমত দিলা চাদৰৰ আচলৰ শীতল বা ।

দিন - ৰাতি একাকাৰ কৰি আমাক ডাঙৰ - দীঘল কৰিলা ।

অশেষ যন্ত্ৰণা তুমি নীৰৱে সহিলা ।

এখোজ দুখোজ দিবলৈ লওতে পৰিম বুলি তুমি আহি হাতত থাপ মাৰি ধৰা ,

সকলো দুখ ভাগৰ তুমি পাহৰি যোৱা ।

অশেষ কষ্টৰে আমাক ডাঙৰ কৰিলা ,

নিজে নাখায় তুমি মা আমাক খুৱালা ,

সতিত্বৰ পৰিচয় তুমি মা দাঙি ধৰিলা ।

সঁচা কি মিছা কি সকলো জ্ঞান দিলা ,

মহান শিক্ষকৰ পৰিচয় তুমি দেখালা।

মাটিত থলে পৰুৱাই পাব বুলি ,

মূৰত থলে ওকণীয়ে খাব বুলি 

তুমি তোমাৰ বুকুত সুমুৱাই ৰাখিছিলা ।

তোমাৰ কোমল বুকুত টোপনি যোৱা

তোমাৰ উমাল কোলাত উমলি ৰোৱা

শৈশৱৰ সোণোৱালী সেই দিনবোৰ,

আজিও আছে যতনে সামৰি থোৱা ।

আঘাত পালে নীৰৱে চকুলো টুকি ,

মৰমেৰে বেথাখিনি আঁতৰাই নিয়া।

মা তুমি সঁচাই ধুনীয়া ।