এতিয়া যে বিদায়ৰ সময়-নমিতা চৌধুৰী

যাওঁ বুলি যে ভবাই নাছিলো

পাহৰি গৈছিলো সময় যে

হাতৰ মুঠিৰ বালি...

কোনফালেদি সৰকি গ'ল 

গমেই নাপালো...

বাখৰুৱা হিয়াখনত আলফুলে

সাঁচি ৰখা মৰম কণ 

কেতিয়ানো অস্পৃশ্য হ'ল

ধৰিৱই নোৱাৰিলো...

নৈশব্দৰ কোলাহ'লত 

বিচাৰি ফুৰিছো মোৰ পয়া লগা

জীৱনৰ অস্তিত্ব...

সি গোৱা গানটোত কৰুণতা 

আছিল জানো

তেনে কিয় মোৰ কাণত কৰুণ হৈ

বাজিছিল তাৰ গান...

পানীৰ অভাৱত

চাতক চৰাইজনী নিঃশেষ হোৱাৰ

কথা হে কৈছিল সি...

তেতিয়া মোৰ চকু কিয় 

পানীৰে ভৰি উঠিছিল...

হয় তাৰ গানে কৰুণতাৰ

চৰমসীমা পাইছিল

সি গাইছিল মাটি আৰু মানুহৰ গান...

আৰু গাইছিল

লিখনিৰ ধাৰাল সোঁতত উটি যোৱা

ৰজা মহাৰজাৰ বিলাসৰ গান...।

     

 ◾নমিতা চৌধুৰী 

    হাউলী