শৰতৰ বতৰাৰে চিঠি- জ্যোতিষ্ক বৰুৱা

এইয়া শৰতৰ বতৰাৰে চিঠি,

কেনে আছা তুমি ?

মই সাৰে থকা ৰাতিতো 

মুখ ফুটাই কব পাৰিলেও কঁপি উঠে 

ওঁঠযুৰি বহু আশংকাত,

পাহৰো বুলি কলেও পাহৰা টান।

তুমি সিঁচি দিয়া যৌৱনৰ অলেখ সপোন ,

হয়তো তুলি ধৰিবা কিজানি 

মোৰ আহত হৃদয় খন তোমাৰ মনত,

হেৰাই যোৱা দিনবোৰ স'তে ৰিজাই

চাবা বৰ্তমানক পাৰিলে ,

এতিয়া প্ৰেম নামে যন্ত্ৰণা হৃদয় খন,

আৰ্ত হৃদয়ৰ যন্ত্ৰণা ,

পাখি লগা সময়ৰ কাঁড়

ইমান নিদাৰুণ দুঃসহ,

পাহৰো বুলিও পাহৰিব নোৱাৰা 

হেৰাই যোৱা দিনবোৰ ,

তথাপিতো বাট কুৰি বাই গৈ আছোঁ 

সময়ৰ স'তে,

নিসংগতাৰ স'তে,

মূহুৰ্তৰ পৰা প্ৰতিমূহুৰ্ত ।

গোপনে অহা এন্ধাৰে নিৰ্জনতাত সোঁৱৰাই দিয়ে ,

অতীততে বুকুত বুকু থৈ

প্ৰেয়সীৰ প্ৰেমৰ সেউজীয়া বননি এখন ,

য'ত জিৰাইছিল আশা-নিৰাশা,

পোৱা-নোপোৱাৰ সাতোটা সপোন ,

এতিয়াও ওন্দোলি থাকে কলিজাৰ 

বাহিৰে ভিতৰে,

গুজৰি গুমৰি উঠে দিনৰ অন্তত ,

নিশাৰ সান্নিধ্যত নিৰ্জনতাত

সময়ৰ আদি অন্তজুৰি

তোমাৰেই জয়গান ।