অপ্ৰকাশিত বেদনা-শিৱানী বৰুৱা

মনৰ বেদনাবোৰ প্ৰকাশ কৰাৰ সুবিধাকণ নোপোৱাৰ বাবেই হয়তোআজি বহুতৰে মনৰ কথা হৃদয়ৰ আন্ধাৰ কক্ষত আবদ্ধ হৈ কক্‌বকাই আছে ।  শূণ্যতাৰ বুকুত অজানিতে কেতিয়াবা তেওঁলোকৰ  হৃদয় খনে  বিনায়  মনে মনে । নিজান আকাশৰ তলতে ভগ্ন হৃদয় উচুপি উঠে । প্ৰকাশ কৰিব অনেক কথাৰ বোজাবোৰে যেন তেওঁলোকক আগুৰি ধৰে , আগবাঢ়ি যাবলৈ হেঙাৰ স্বৰূপ হৈ থিয় দিয়ে । ধৰি লওক আপুনি মেট্ৰিকটো পাছ কৰি ভাবিছিলে  বিজ্ঞান শাখাত পঢ়িম । কিন্তু, পৰিয়াল বা আন কোনোৰ হেছাত আপুনি কলা শাখাত পঢ়িবলৈ বাধ্য হ'ল ।  আপোনাৰ সপোন ভাগি গ'ল  ।  আপুনি প্ৰতিবাদ কৰিলে কিন্তু ডাঙৰৰ মাতত  আপোনাৰ মাত তল পৰি ৰ'ল ।   অৱশেষত নিজেই নিচুপ  হৈ  ৰৈ গ'ল । জানি বুজিও আনৰ সুখৰ বাবে , আনে দিয়া লক্ষ্যৰ বাটেৰে, আনৰ সপোন পূৰ কৰিবলৈ বাধ্য হৈ আগবাঢ়ি যাব লগা হ'ল ।  আপোনাৰ সকলো জীৱনৰ লক্ষ্য পানীত পৰি উটি গ'ল । শিল যেন হৈ ৰ'ল সেই ভঙা সপোনৰ এবুকু ৰঙীন স্মৃতি । তেতিয়া জানো আপুনি  নিজৰ মনটোক সান্তনা দিব পাৰিবনে কেতিয়াবা ?   ওহোঁ কেতিয়াও নোৱাৰে । সদায়ে আপুনাৰ মনটো উচুপি থাকিব । প্ৰকাশ কৰিব নোৱাৰিলেও জীৱনটো থকাৰ বাবে জীয়াই  থকা  যেন অনুভৱ কৰিব ।  নিজৰ সপোনৰ সমাধি নিজে দি  জটিল জীৱনটো পাৰ কৰাটো ইমান সহজ হয়নে বাৰু ? কেতিয়াও   নহয়  আনৰ সুখৰ বাবে  নিজৰ সপোনৰ সমাধি নিজে দি পাইছে নে ? নিজে গভীৰ মানসিক কষ্ট ভুগি এক সহজ জীৱনৰ ৰূপ আনক দেখুৱায়,   মুখত এটি কৃত্ৰিম হাঁহি , পিন্ধি ভগ্ন হৃদয়ৰ কৰুণ বেথা লুকুৱাই পাইছেনে ?      

                                            

✍️শিৱানী বৰুৱা 

    যোৰহাট