কাহিনী ••মন নেওগ

- ঐ!

- হম্।

- কি কৰিছা ?

- আছোঁ।

- ইমান ৰাতিখন অকলে অকলে ইয়াত ?

- এনেই।

- তুমি আগতকৈ সলনি হৈছা।

- সময়ে বাধ্য কৰাইছে।

- তাতেই সলনি হ'লা তুমি। সময়ৰ ওচৰত হাৰ নমনা ল'ৰাটোৱে আজি এইটোও কৰিব ল'লে।

- ভুল আছিলো মই। সময়ৰ লগত কোনেও জিকিব নোৱাৰে। আৰু কেতিয়াবা আগতীয়াকৈ হাৰ মানি ল'লে নিজৰ বাবেই ভাল।

- কি ভাল ? অকলশৰীয়াকৈ থাকি মৌন ব্ৰত ধৰাতো জানো ভাল ?

- ভাল। অন্ততঃ মোৰ কোনো কথাই কাকো আঘাত নিদিয়ে।

- কিন্তু তোমাৰ কথাবোৰে যে তোমাক আঘাত কৰি আছে। মনৰ কথাবোৰ এনেকৈ মনতে গুজি গুজি ৰাখি থোৱাতো ভাল নহয়।

- তেন্তে কি কৰিম ?

- কৈ দিব লাগে আপোনজনক!

- আস্, আপোনজন। নালাগে মোক তেনেকুৱা কিছুমান আপোন, যাৰ ওচৰত মোৰ শব্দবোৰে অস্তিত্ব হেৰুৱাই। শূন্য সময়ত যেতিয়া বুকুখনে সেই আপোনজনৰ হাত বিচাৰি হাবাথুৰি খায়, শূন্যতাই তেতিয়া মোক ডিঙিলৈকে গিলি পেলাই।

 ...................................................................

আৰু মোক এনেকুৱা আপোনো নালাগে, যাক বিচাৰি হৃদয়খনে প্ৰতিপলে হাহাকাৰ কৰি থাকে। কিন্তু তেওঁ মোক এৰি বহু নিলগলে বাট পোনাই। তুমিতো মোৰ আপোন আছিলা ?

- এইয়া সময়ৰ খেল।

- সেইবাবেই সময়ৰ খেলখনত মই হাৰ মানি লৈছো। অতীতৰ এটা এটা পৃষ্ঠাই বৰ্তমানটো গাঁঠিবলে শিকাইছে মোক। এতিয়া যে মই নিজৰ মাজতেই সুখী। নিজক লৈয়ে লিখিব লৈছো নীৰৱতাৰ কবিতা।

- তুমি সঁ‌চাকৈ আচৰিত!

- আচৰিত মই নহয়। আচৰিত এই সময়। ক'ত, কেতিয়া, কেনেকৈ খেল খেলে বুজিবকে নোৱাৰি। সেইবাবে আজিকালি ইমান বেছি উৎকণ্ঠিত নহওঁ মই। সময়ৰ প্ৰতিটো উপহাৰ বিনা-হাঁ‌হিৰে আৰু বিনা-কান্দোনেৰে মানি ল'বলৈ শিকিছো।

- হাঁ‌হিবোৰ ফুলিব দিব লাগে, চকুপানীবোৰ নিগৰাই দিব লাগে। মনটো পাতল লাগে।

- মোৰ মনতো যে কেতিয়াও গধুৰেই নহয়। নিজেই নিজৰ মাজত বিলীন হ'ব পাৰিলে মনৰ ভৰ তেনেই নিঃকিন।

- ময়োতো ইয়াত অকলশৰে আছো। কিন্তু মোৰ মনটো বহুত গধুৰ লাগি থাকে জানা(?)

- তুমি যে এতিয়াও পাৰা নাই নিজক আপোন কৰি ল'বলে। তোমাৰ মন এতিয়াও এই ধৰাতেই আছে।

- সঁ‌চাকৈ জানা, মই আজিও পৰা নাই তোমাৰপৰা আঁতৰি আহিব। মোৰ সকলো যে তোমাতেই সঁ‌পি থৈ আহিছো।

- আৰু মই.....

 ~ এয়াই হ'ল হৃদয়ৰ আপোনতা। হেজাৰ লুকুৱাব বিচাৰিলেও আপোনজনৰ ওচৰত সকলো উদং হৈ পৰে। যাৰ ওচৰত শব্দবোৰে অস্তিত্ব নেহেৰুৱাই, বৰঞ্চ উশাহবোৰে প্ৰাণ পায়। এনেকৈয়ে গঢ় লয়, সম্পৰ্কবোৰ। একেলগ হৈ ৰয় জনমে-মৰণে।।

✍🏻মন নেওগ

নামতি,শিৱসাগৰ