বাঢ়নীৰ আত্মকথন- নাছিৰ আহমেদ

মই বাঢ়নী ,

মোৰ নাই ৰূপ, নাই সৌন্দৰ্য্য

চোতালৰ এচুকত মই ৰৈ থাকোঁ ;

উপেক্ষিতা উৰ্মিলাৰ দৰে।

মই বাঢ়নী,

মোৰ নাই ৰূপ,নাই সৌন্দৰ্য্য

মোৰ মুঠিবন্ধা প্ৰতিটো ভাঁজত

দুঃসহ শোকে খুন্দা মাৰি ধৰে !

 

মই বাঢ়নী,

মই অৱহেলিতা যুগে যুগে

বঞ্চিতা ,লাঞ্চিতা নৱ-বধূৰ দৰে ।

কিন্তু , যেতিয়া ৰঙচুৱা বেলিটি ওলায়

পূব আকাশৰ উজ্জ্বল বুকু ফালি 

বা ধীৰে ধীৰে হেৰাই যায় কন্দনামুৱা বেলিটি

 পশ্চিম নীলিমৰ দিগন্তৰ অটল এন্ধাৰত ;

তেতিয়া নৱ-বধুৰ কোমল হাতৰ মুঠিত

 মোৰ আৰম্ভ হয় অভিনৱ নাচোন,

আৰু মোৰ ছৰ্ ছৰ্ ছৰাৎ বজ্ৰ‌ শব্দ-ধ্বনি ।

নিমিষতে অন্তৰ্ধান হয় দম হৈ থকা জাবৰ-জোঁথৰ ;

ঘৰৰ ভিতৰ বাহিৰ হৈ পৰে ফৰিং ফুটা জোনাক ।

তথাপি মই আৰু লাজুকী নৱ-বধূজনী

 এইখন ঘৰত সমানেই চকুৰ কুটা দাঁতৰ শাল !

মই বাঢ়নী,

মোৰ নাই ৰূপ,নাই সৌন্দৰ্য্য!

কিন্তু আছে মোৰ আত্ম-অভিমান ।

এতিয়া ধীৰে ধীৰে মোৰ বুকুত জ্বলিছে

 প্ৰচণ্ড ক্ষোভ আৰু বিদ্ৰোহৰ অগ্নি শিখা!

দুৰ্ব্বাসা মুনিৰ দৰে মই অভিশাপ বিয়পাই দিম ;

বিস্মৃতিৰ গহ্বৰত নিমজ্জিত হওঁক অবিবেচক সমাজ !

বা প্ৰতিশোধৰ জ্বালাত উগ্ৰমূৰ্তি পৰশুৰাম সাজি 

এফালৰপৰা পৰা কাটি মাৰি কৰি যাম ক্ষত্ৰিয় নিধন !

 

 মই বাঢ়নী,

মোৰ নাই ৰূপ, নাই সৌন্দৰ্য্য ;

তথাপি আছে মোৰো জীয়াই থকাৰ প্ৰৱল বাসনা !!