তথাপি কিয় নহয় দুখৰ শেষ?
কিবা হ'ব জানো দুখৰ কবিতা লিখি,
শূন্যতাই হ'ব মোৰ অৱশেষ।
ভালপোৱাই যেতিয়া কৰিছিল মোৰ হৃদয় ৰাঙলী,
ফুৰিছিলো অকলেই অনাই বনাই।
এজন দৰদী বন্ধু আহি ক'লে থাকিম মই চিৰদিন তোমাৰ লগত।
সময় বৰ নিষ্ঠুৰ জানা বন্ধু!
চিঙি থৈ গ'ল সময়ৰ সুযোগ বুজি সেই বন্ধুৱেই মোক আজি দুখৰ দিনত।
মৰম এনাজৰী বন্ধুৰ নাৱঁতে বান্ধি উটি গ'লো কবিতাৰ সোঁতত।
না গতি আছে,না পাৰ। আৰু নাই কতো বালিচৰ।
অকলশৰীয়া জীৱন পথত বুকুৰ তেজেৰেই জ্বলালো কবিতাৰ চাকি গছি।
যিদিনা হ'ব মোৰ মৃত্যুৰে সৈতে দেখা দেখি,
তেতিয়াহে দেখা পাবা তেজে লিখা কৰুণ কবিতা।
নেলাগে বন্ধু তোমাৰ কোনো সঁহাৰি মোক,
জীৱন্তে নেপালো যাৰ সান্তনাৰ বাণী।
মৰাৰ পাছতো নোটোকা যেন বন্ধু বুলি চিঞৰি মিছা চকুপানী।
✍️আজমত আলী
কামৰূপ,চাম্পু পাৰা গাওঁ
নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ