হায়! কি বিড়ম্বনা- সীতা দেৱী

হিম শীতল তাইৰ উলমি থকা দেহা ,

আউলি বাউলী তাইৰ চুলিটাৰি ,

আগলৈ হাউলি পৰা মুখমণ্ডল

ক্ষত বিক্ষত...

মেল খাই থকা চকু জুৰিত

এসাগৰ ভয়াৰ্ত দৃষ্টি।

হালি থকা বাওঁ হাতৰ অনামিকা আঙুলিত

জিলিকি আছিল জোৰোণৰ আঙুঠি।

চিৰাচিৰ শৰীৰৰ সমস্ত কাপোৰ,

গাত লৈ থকা চুৰ্নী খনেৰে তাইৰ দেহা ঢাকিবলৈ ভনীয়েকৰ অপ্ৰাণ চেষ্টা।

মাকৰ গগন ফলা চিৎকাৰত 

হতচকিত কাষতে থকা শালিকা জুৰি,

হয়তো সিহঁতে বুজি পালে,

মানৱ ৰূপী দানৱৰ কুকৰ্মৰ দস্তাবেজ,

আৰু ভুৰুং কৈ উৰি গুচি গ'ল।

তাইৰ দোষ ক'ত?

কোনেও নাজানে।

দেউতাকৰ বুকু খন বিষাই গৈছিল,

"মাজনী"তোৰ তেজ শুহি শুহি খালে অ'

সিহঁত মানুহ নহয়, পিশাচ....

ককায়েক নিমাত, চকুত জুই জ্বলিছিল ,

আঙুঠি পিন্ধাই যুগ্ম জীৱনৰ সপোন দেখা

পল্লৱৰ সপোন ধুলিসাৎ হৈছিল।

হায়! কি বিড়ম্বনা?

এনেদৰে নহ'ব আৰু,

পৃথিৱীত শান্তি লাগে,

নিপাত যাওঁক নৰখাদক,

নিপাত যাওঁক।।