শৰতৰ সুবাস••তিলোত্তমা মহন্ত গোস্বামী

উজাগৰি নিশাৰ অপেক্ষাৰ অন্তত

ধুমকেতুৰ দৰে খবৰ আহিল

তুমি আহিবলৈ সাজু হৈছা  

ধুনীয়াকৈ সজাই তুলিলো মোৰ

ভিতৰ-বাহিৰ সকলো কোঠা

কিহত আহিবা বাৰ্তা চলিল 

এনেতে তেওঁৰ পিঠিত উঠি

তুমি দেখোন আহিয়েই পালা।

মোৰ বুকুত হেঁপাহে ধান বানিছে

অনুভৱে জপিয়াই ফুৰিছে

কামৰ অন্ত নোহোৱা হৈছে

তুমি আহি সোমালা মোৰ ঘৰত

ভৰিৰপৰা মুৰলৈ তোমাক চালো,

সৌন্দৰ্যৰ আকৰ তুমি ধুনীয়া 

ধুনীয়া তোমাৰ চকু, মন, বিচাৰ

ভৰি চুই এবাৰ প্ৰণাম কৰিলো

স্পৰ্শত ইমান শিহৰণ, ইমান সুবাস

কাণপাতি শুনিলো- 'তোমাৰ বুকুতো যেন বাঁজিছে,ধম্ ধম্ মা-ধম্ মাদল।

তুমি যে ঘূৰি যাবাগৈ, কাৰণ তুমি কেৱল মোৰ নহয়, তোমাৰ আছে অনেক কাম, অনেক লেঠা,

তুমি আছা বাবেই, মই আছোঁ... শক্তিশালী আৰু ধুনীয়া হৈ

তুমি মোৰ সাহস, মোৰ শক্তি

তুমি মোৰ লগত যেন সদায় থাকা

সেই কামনা কৰি ধূপ-দীপ আৰতিৰে

পুনৰবাৰ প্ৰণাম জনাই দিছো বিদায়।

 

যদিও নহয় মনৰপৰা এই বিদায় সময়ৰ আহ্বান শুনি দিছো, শৰতৰ

এটি ধুনীয়া পুৱা অশ্ৰুসিক্ত নয়নেৰে 

তুমি কুশলে থাকি কুশলে ৰাখা মোক।