কবিকুল-শেৱালি গড়

কবিৰ বিষাদৰ বিশালতা

কবিতাৰ সন্ধি, ছন্দ লেখাৰ

আৰেঁ-আৰেঁ।

পৱণে-পৱণে,গগণে-গগণে

গছৰ ডালে-ডালে,পাতে-পাতে

সুৰৰ উল্লসতে।

কবিৰ হৃদয়তে

নিগৰি-নিগৰি ভাহি আহে,

জ্বলি উঠে চিৰদিন

আশাৰ জোনাক।

ডেউকা লগাই,বিভোৰ সপোন সজাই

চৌদিশে পিৰিতিৰ গীত গাই

নীৰৱে-নীৰৱে সঘনাই বুকু তিয়াই।

কবিৰ কবিতাই

শিল কুটি, শিলেৰে সজাই

প্ৰাচীন ঐতিহাসিক দুৱাৰ ভাঙি।

তাতে লিখি যায়, ৰচি যায়

নিৰ্বোধ জনতাৰ,

তিয়াগী বীৰ মহা-পুৰুষৰ ইতিহাস সোঁৱৰাই।

কবিৰ কবিতাই

গীত-গাই উচৰ্গায়

এন্ধাৰৰ পথ!

জ্যোতিৰে পোহৰাই।