যুঁজাৰু -শেৱালী গড়

নিগৰি-নিগৰি সৰি পৰে

ৰিক্ত বেদনাৰ সোঁত

যʼত নেকি!

শান্ত নিবিড়ৰ যুঁজাৰু নাই।

পুৱতি-বেলি মাৰ যায়

দিন-ৰাতি বাগৰি-বাগৰি,

সৌ দেখা স্বপ্নজ্যোতিৰ চাকি

উজাৰি ধাৰেৰে বোৱাই।

উকা হাততে

লিখি যায় বিষাদী দিনলিপি,

চাহ-পাতৰ কʼলা জেতুকাৰে

জীৱনৰ ছায়াময় শৈলী।

পোহৰৰ জ্যোতি বিচাৰি

খাই হাবাথুৰি,

দোষ- বিষাদৰ জখলাৰ জীৱন পৰিসীমাৰ

আদিও নাই,অন্তও নাই।

হেঁপাহ শুকায়

নিৰৱে-নিৰৱে কান্দে,

চাৰি-বেৰ, কʼলা ধোৱাৰ কোঠালি

তথাপি নিচুকায় ভঙা হৃদয়ৰ প্ৰাণ।