অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

ইমান দিন ধৰি আনৰ বিয়া খাই খাই মনুৱে আমনি পাই সেই কাৰণে নিজেই বিয়া পতাৰ কথা চিন্তা কৰিলে ৷ ইতিমধ্যে তাৰ নুমলীগড় চাহবাগিছাৰ মেনেজাৰৰ লগতো ভাল বন্ধুত্ব গ

চিৰদিনৰ বাবে অসমীয়াৰ হৈ পৰিল চকোৱা চাউল আৰু কাজি নেমু, লাভ কৰিলে GIৰ মৰ্যাদা অসমৰ জাতীয় জীৱনৰ অন্যতম প্ৰতীক গামোচাখনে GI ৰ মৰ্যাদা লাভ কৰাকলৈ অসম কৃষি

আজি লোৱা সিদ্ধান্তত তাই নিজে বৰ সুখী অনুভৱ কৰিছে।চাৰি বছৰৰ এটা গধুৰ বোজা তাইৰ জীৱনৰ পৰা আঁতৰি গ'ল।বিকিৰ লগত থকা সকলো সম্পৰ্ক শেষ কৰি তাই আজি স্বাধ

ক'ভিড ১৯ সমগ্ৰ বিশ্বৰ বাবে ভয়াৱহ হৈ দেখা দিছে। ই প্ৰত্যেকখন সমাজৰ প্ৰতিটো উপাদানতে প্ৰভাৱ পেলাই পৰিৱৰ্তনৰ সূচনা কৰিছে। পৰিৱৰ্তন প্ৰকৃতিৰ নিয়ম। স

ৰাতিপুৱা সোনকালে শুই উঠি মাক কাম দুটা মান কৰি দিছোঁ।নহলে আকৌ বকি থাকিব তাতে ফুৰিবলৈ যাম সেইটো কথাতে আকৌ বহুত গালি পাৰিব। বৰ্ষাক  ফোন কৰি সময়টো কথা ক&

<b></b> <b> বিহুগীতত ডেকা গাভৰুৰ মনৰ কথা বিনিময় কৰাৰ নিচিনাকৈ বগেজাৰীৰো তেনে নিদৰ্শন আছে | বগেজাৰী গোৱাৰ ছলতেই ডেকা গাভৰুৱে পৰস্পৰৰ মনৰ ভাৱ প্রকাশ কৰা আৰু তাৰেই অ

অত্যন্ত ক্ষোভত   কথাখিনি কৈ  ঘৰখনৰ পৰা সিদিনা ওলাই আহিছিল নিৰ্মালি । দীৰ্ঘদিনীয়া প্ৰেমৰ পৰিণতিত  চহৰখনৰ  আঢ্যৱন্ত পৰিয়ালৰ ল'ৰা  অভিনবৰ সৈতে  মধ্যব

এসময়ৰ কথা এখন গাঁৱত এজন মাছমৰীয়া আছিল মাছমৰীয়াৰ এগৰাকী ঘৈণীয়েক আৰু এটা কন্যা আছিল ৷ ঘৈণীয়েকৰ নাম কুসুম আৰু জীয়েকৰ নাম জোনালী আছিল মাছমৰীয়া নিতৌ মাছ মা

১।ধুতী সচৰাচৰ দুহাত বহল। সেয়ে হিন্দীত ইয়াক কোৱা হয় দোহাতী। ইয়াৰ পৰা ধুতী হৈছে। চুৰীয়া শব্দটো আহিছে সংস্কৃত "চুৰ" শব্দৰ পৰা, যাৰ অৰ্থ হ

<b></b> <b> এবাৰ এখন জাহাজ দূর্ঘটনাত পতিত হ'ল। জাহাজৰ এহাল দম্পত্তিৱে এখন লাইফবোট পালে। কিন্তু স্বামীৱে বুজি পালে যে তাত এজনৰ বেছি উঠিব নোৱাৰে। মানুহজনে তেওঁৰ

<b> হেৰি শুনিছানে নাই ...লখিমীৰ গাঁত বিষন্ন কপঁনি..!.কেইদিনৰ মানৰ পৰাই বেচেৰী লখিমী  ভাত চাতো খাব পৰা নাই..তুমি কিবা এটা কৰাছোন...কথাষাৰ শুনি দেউতাই ওচৰৰ

<b> " পাঠমালা লিখি        ল’ৰাৰ ডিঙিত</b> <b>                পিন্ধালা বিদ্যাৰ হাৰ,</b> <b>     হেমৰ কোষেৰে        অভাৱ গুচাই</b> <b>                সুজিলা মাতৃৰ ধাৰ ৷"</b> <b></b> <b>

<b></b> <b> ...............বৰ খৰখেদাকৈ ৰাহুল আৰু মিতালীৰ বিয়াখন হৈ গৈছিল, দেউতাকৰ অসুখ , সেয়ে ৰাহুলে দেউতাকক অলপ সুখ দিবৰ বাবেই এই সিদ্ধান্ত লৈছিল, কিন্ত বিয়াৰ এম

👉শিশু সকল বৰ সংবেদনশীল। গতিকে শিশুৰ লগত সম্পৰ্ক কৰোঁতে পৱিত্ৰ মন,ভাৱ,চিন্তা ,হাঁহি মুখখীয়া মন লৈ সম্পৰ্ক কৰিব লাগে। 👉শিশুক কেতিয়াও ৰঙা চকুৰে নাচাব।পি

<b> মোৰ অতি মৰমৰ মইনাহঁত</b> <b>           কুশলে আছা চাগৈ | মৰম ল'বা দেই | তোমালোকৰ মৰমৰ বাবেই চাগৈ মইও কুশলে আছো | আমাৰ অতি মৰমৰ আলোচনী অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকী

বিশ্বত বিভিন্ন সময়ে-সময়ে ভিন্নধৰণৰ মহামাৰীয়ে মানৱজাতিৰ প্ৰতি প্ৰত্যাহ্বানৰ সৃষ্টি কৰি আহিছে। এইবিলাকে মানৱ জীৱন তথা সমাজ জীৱনৰ সকলো স্তৰতে ব্যাপক পৰ

<b> হস্পিতালৰ পৰা আহি নিজৰ ৰুমত সোমাই পৰে  তাই ৷ সেই দিনটোৰ স্মৃতিয়ে আমনি কৰিব ধৰে তাইক ৷ বিচনাত বহি বহি তাৰ নামটো মনতে আওৰাই 'অভিষেক’ ৷ খন্তেকতে সেই

যোৱাসংখ্যাৰ পিছৰ পৰা      জনজাতীয় চিত্র একোটিও বগেজাৰী গীতত পোৱা যায় | হাবি জংঘলৰ মাজত বাসকৰা জনজাতীয় লোক সকলে বহুতো বনৰীয়া জন্তু সন্মুখীন হ'ব লগীয়

________ অই স্বাগত দাৰ কথা টো কি ভাবিলি তই? কিবা উত্তৰ দিবি নে কি ? বৰ্ষা_______ অ তোক কবলৈ আছেই,,, কালি ৰাতি ফোন কৰিছিল স্বাগত দাই বহুত দেৰি কথা পাতিল

<b> লাহে লাহে সময় বাগৰে...বৰষুণ দিলেই মীনাক্ষীৰ সেই অচিনাকি মানুহজনলৈ মনত পৰে ৷ যিয়ে এদিন তাইক বৰষুণৰ ৰাতি সহায় কৰিছিল ৷ মানুহজনক লগ পোৱাৰ হেপাঁহ আজিও তাই

সেমেকা বেদনাৰ কেঁচেলোৱা গোন্ধত মই বৰ কষ্ট পাইছো উশাহত লাগি আছে মাছৰ কাঁইট, বাগৰি আহে বিষাদৰ তেজ আৰু বমি নাজানো জীৱনৰ অভিশাপ আৰু কিমান দিনলৈ... তথাপিও নতুন

আহিবাছোন এদিন শিৱসাগৰলৈ বুলি শিৱদৌলত দুয়ো চাকি এগচি জ্বলাম ৷ প্ৰাৰ্থনা কৰিম পৃথিৱীখনৰ হৈ, সকলো কুশল-মঙ্গল হোৱাৰ ৷ বৰপুখুৰী পাৰত শীতল বতাহজাকৰ উম ল’ম , বিৰল

হেজাৰ সমস্যাৰ বোজা কঢ়িয়াই সুখৰ হেতুত, বৰ্তমানৰ মানুহ বিশৃংখলতাৰ দিশে । যি সময়ত এটা নতুন দিনৰ স্বপ্ন ৰচিব লাগে, তাকে নকৰি ঘৰ খনৰ সম্পৰ্ক বিলাকৰ মাজত সন্দেহ আৰু

আজি পৃথিৱীৰ অসুখ..... বসন্তৰ পৰশ আজি নাই কুঁহিপাতৰ ভাঁজে-ভাঁজে অঁকা হোৱা নাই প্ৰেমৰ সেই আৱেগভৰা আশা, বহাগৰঙী উশাহজাক সামৰি জেঠৰঙী এবুকু বিষাদ উজাই আহি

ৰিমঝিম বৰষুণ আৰু চিকমিক বিজুলীয়ে , শাওণৰ পথাৰলৈ কৃষকক হাতবাউলি মাতিলে৷ বোকা মাটিৰ সুগন্ধি পাণ কৰি কৃষকে, সেউজী আচলেৰে পথাৰখন ঢাকিলে ৷ কৃষকৰ ভৰুণ সপোনে  প্ৰাণ

উদং আকাশৰ মজিয়াত এমুঠি পোহৰৰ হাবিয়াস লৈ মই বালিমাহী তইয়েই প্ৰাপ্তি মোৰ শিৰোনামত তোৰ অস্তিত্বৰ তাগিদাতত আশাৰ এজোলোঙা নীলা নিতৌ সিঁচি দিওঁ চৌপাশে উগ্ৰ বেলিৰ তপ

নিমাত নিতাল আজি সময় সভ্যতা অপ্ৰকৃতিস্থ প্ৰকৃতিত মানুহৰ জৰতা মদাগ্নিৰ তপ্ত শিখা নিৰ্বাপিত হ'ল প্ৰযুক্তিৰ জয় যাত্ৰা প্ৰহসন হ'ল বিষাণূৰ বিস্ফোৰণে শ

ফাগুন অহা বাটেৰে তুমি নাহিবা মোৰ চ'তৰ বৰদৈচিলালৈ ভয় লাগে।। বৰদৈচিলাই ধ্বংসহে  ৰিঙিয়াই মাতে।। অহা যদি শৰততে আহিবা শৰতত সুগন্ধি  ফুলে হৃদয় ভৰাই তোলে।। তোম

ক'বলৈ  নিবিচৰা কথাবোৰ যন্ত্ৰণা হৈ উঠে ,                কিন্তু  কোৱাৰ অধিকাৰ নাই আনক মুঠেও ।                    কেতিয়াবা কোনোবাই ক'ব পাৰেনে ?

একলা-দুকলাকৈ ক্ৰমান্বয়ে নিজৰ অস্তিত্ব প্ৰতিপন্ন কৰিবলৈ জোৰদাৰ প্ৰস্তুতিত ব্যস্ত  একোডাল আলসুৱা লতা  দুচকুৰ পতাত আকাশ চুমাৰ বাসনাই পাহৰাই ৰাখে আশ্ৰয়দাতাৰ য

তুমিয়েইতো কৈছিলা ....পলাশ পূৰ্ণতাৰ পৰা শূন্য হোৱাৰ দুখত কিমান যন্ত্ৰণা এতিয়াচোন তুমিয়েই.... হৃদয়ৰ দুৱাৰখন বন্ধ কৰিলা। হেঁপাহৰ পদূলিত আৱেগেৰে  অগাদেৱা কৰিছি

এই চহৰত নৈশ জীৱন বৰ কঠিন ভোকাতুৰ নৰ পিশাচৰ, ভুকভুকনিয়ে নিদ্ৰাহীন কৰে স্বপ্নৰে পৰিপূৰ্ণ দুচকুৰ। মন যায় পিতায়ে কঢ়িয়াই ফুৰা কষ্টৰ ভাগিদাৰ হ'বলে',

কিমান যন্ত্ৰণা পালে  বস্তুবোৰ স্থায়ী হৈ বাৰু... প্ৰায় তিনি বছৰ ধৰি  গৰ্ভত থিতাপি লৈছা যন্ত্ৰণা বুকুৰ কেঁচা তেজ, মাংসৰে তোমাক লালন-পালন কৰিছোঁ গৰ্ভত ভুমুকি

কামিহাঢ়ৰ ফাকেদি সৰকি যায় দোষৰ একুৰিমান অনুভৱ মোৰ বৃদ্ধাশ্ৰমৰ  দুৱাৰ ডলিত কোনোবা মাতৃৰ ক্ৰন্দন, বুকুৰ দোমোজাত ভাহি আহিলে  পুৰনি গীতৰ মায়াময়ী সুৰৰ লহৰ হৈ অপ

(উচৰ্গা: প্ৰেম-বন্ধুত্বৰ আজন্ম প্ৰেমিক বন্ধু সকললৈ) হৃদয়ৰ সেউজীয়া খিনিত প্ৰোথিত কৰো মোৰ অমল কৰ্ষিত শিপা তগবগ কৰ্দৈবুলীয়া হেপাহেৰে ভাৱৰ ডম্বৰু বজায় দোকমোকাল