অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

<i></i> <i> মা,মা..........। হঠাৎ দ্বীপে চিঞৰিলে।মাকে সাৰ পাই দ্বীপক জগালে। পানী খুৱাই দিলে।মাকে কি হ'ল শুধাত মাকক জোৰেৰে সাৱতি কান্দিবলৈ ধৰিলে।কি হ'ল অ ত

<b> মই কোন ? মই ক'ৰ পৰা আহিছোঁ ? কেনেকৈ আজিৰ দৰে হ'লো ? মোৰ কাম</b> <b>  কি ? মোক কোনে গঢ়িলে আদি কথাবোৰে অকলশৰীয়া মুহুৰ্তত মোক আমনি কৰে  |</b> <b>      মোৰ অস্তিত্

<b></b><b> </b> <b> (নদীৰ পাৰত বহি অবিনাশ আৰু পৰীয়ে কথা পাতে)</b> <b></b> <b> অবিনাশ---পৰী কি হ'ল মনে মনে আছা যে একো নোকোৱা নেকি?</b> <b></b> <b> পৰী--আজি তুমিয়েই কোৱা চোন অবি,মই শুনো।</b> <b></b> <b> অবিনাশ--মই(এটা ম

<b> </b><b> সেই দিনা আছিল উৎকট গৰম । আবেলি তিনি বজাত প্ৰেক্টিছ । ইফালে ঘৰৰ বাহিৰত ওলালেই বেলিটোৱে খাওঁ খাওঁ কৰে। বাৰু সি যি নহওক , আবেলিলৈ ৰ'দৰ তাপ অলপমান কমি

<b> <b> অক্লান্ত আকাশত লুকাই আছে</b> <b> জোন, বেলি, তৰা ।</b> <b> উলমি আছে কলিয়া ডাৱৰজাক !</b> <b> অখণ্ড ধৰালৈ অহৰ্নিশে আহিছে নামি</b> <b> কিণ্-কিণিয়া বৰষুণজাক ।</b> <b> খাল-বিল, নলা-নৰ্দমা, </b> <b> বোকা পানীৰে

<b></b> <b> নিবেদিতাই ব্লেকব'ৰ্ড খনত ছবিটো স্পষ্টকৈ আঁকি সালোক-সংশ্লেষণৰ প্ৰক্ৰিয়াটো বুজাবলৈ যত্ন কৰিলে। শ্ৰেণী কোঠাটোৰ এঘাৰ-বাৰ বছৰীয়া ল'ৰা, ছোৱালী কেইটা

<b> গুৱাহাটীৰ ৰ'ডৰ কাষে কাষে</b> <b> থকা লেম্পপ'ষ্ট বোৰক সোধা,</b> <b></b> <b> ৰাস্তাৰে যেতিয়া মই যাওঁ...</b> <b> সেই লেম্পপ'ষ্টবোৰে মোক সদায়েই চাই</b> <b> একেথিৰে ৰ' লাগি ৰ্জীণ হৈ

<b> </b> <b> আজি ঘৰলৈ অহা দহ দিন পাৰ হল।এতিয়া হোষ্টেল লৈ যাবলৈ বস্তু সামৰি আছো। ঘৰত থকা কেইদিন প্ৰান্তিকৰ লগত কথা পতা নহ'লেই। এইকেইদিন কথা পাতিবলৈ বিচাৰি মই ত

<b> ৪০৭ বাছখন চলি থকাৰ দিনৰে কথা !! আজিৰ পৰা প্ৰায় ১০ বছৰ মান আগৰ ।   </b> <b></b> <b> বৰকাইৰ মাক ঢুকোৱা দিন হ'ল । ইফালে দেউতাকো নাই । কিযে ভাগ্য মাক ঢুকোৱা অলপ দিনৰ প

<b> ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ শিকণ আৰু সুস্থ বিকাশৰ বাবে এই গুণসমূহ আৰু কৌশলসমূহৰ প্ৰয়োজনীয়তাক সঁহাৰি দিয়া কথাটো শিক্ষকে বুজি পোৱাটো অতিশয় গুৰুত্বপূৰ্ণ । বিদ্যালয়ত বি

<b> শৰতে দেখিছে, </b><b>      কাৰ আঙুলিৰ ফাঁকে ফাঁকে</b> <b>             সৰি পৰিছিল</b> <b>                   এপাহ এপাহকৈ এমুঠি শেৱালি।</b> <b></b> <b> শৰতে জানে,</b> <b>      কাৰ আঙুলিৰ ভাঁজে ভাঁজে</b> <b>

<b> মই যেতিয়া এই</b><b> মায়াৰ পৃথিৱী এৰি গুচি যাম</b> <b> গভীৰ নিদ্ৰাত পৰি ৰ'ম </b> <b> এখনি বগা চাদৰৰ তলত।</b> <b> নিব চাৰি কান্ধত তুলি</b> <b> জাপি দিব মোৰ নশ্বৰ দেহাৰ ওপৰত ডাঙৰ ডাঙৰ বৃক্ষ</b> <b> দপ্

<b> : এইটোৰ লগত নোৱাৰা হৈছোঁ আৰু! আজি ইয়াক মই নেৰো।</b> <b>  : এনেখন কিয় কৰিছা? কি হ'ল?</b> <b>  : মানুহবোৰৰ কথা শুনিব নোৱাৰো দেই মই! আজি শইকীয়ানীয়ে যিমানখিনি ক'লে,

<b> অকনমানি ভাইটি ভন্টি </b> <b> কিতাপ কিনো আহাঁ। </b> <b> গ্ৰন্থ মেলালৈ যাওঁ </b> <b> হেঁপাহ পলুৱাই চাবা।</b> <b> হাতে হাতে কিতাপ ল'বা </b> <b> মিলিজুলি জয় গান গাবা।</b> <b> ভাল ভাল কিতাপ কিনিবা</b> <b> কিতাপ পঢ়ি

<b></b> <b></b> <b> </b> <b> আগমন ঘটিল ঋতুৰ ৰাণী</b> <b> আহিবলৈ সাজু মহিষমৰ্দিনী</b> <b> নিয়ৰ আৰু দুৱৰিৰ শুভ্ৰ দলিচাত</b> <b> শেৱালিয়ে কৰিবলৈ লৈছেই শয়ন,</b> <b> মাথোঁ দেশৰ জনগণে</b> <b> ক'ৰোনাৰ সংহাৰী মুৰ্ত্তিত </b> <b> দেখিছে ত্

<b></b> <b> মই তোমাৰ আজন্ম প্ৰেমিকা </b> <b></b> <b> এজাক মুষলধাৰ ভদীয়া বৰষুণে </b> <b> বোকোচাত তুলি আনিছে তোমাক </b> <b> শুৱনি পৃথিৱীৰ শ্যামলী বুকুলৈ, </b> <b> তাপিত প্ৰাণত শীতল পৰশ বুলাই দিবলৈ ।</b> <b></b> <b> বৰষুণে পখা

<b> চাৰি ঘৰ মান মানুহৰ ঘৰত বিহু মাৰি এতিয়া যাবলৈ লৈছো।</b> <b> ____________ ঐ মই যাওঁ গৈ। তহঁতি থাক।</b> <b> বুলবুলিক ক'লো।</b> <b> বুলবুলি________ ইমান সোনকালে যাৱ নে? অলপ দেৰ

<b></b> <b>                  (০১)</b> <b> আহিব পূজাতে মৰমৰ পৰিক্ষীত</b> <b> সেউতীৰ মন সেয়ে হৈছে উল্লাসিত</b> <b> বহু দিনৰ মুৰত</b> <b> ডুবিব হেনো প্ৰেমত</b> <b> ক'ৰোনাই ছমাহ কৰি দিলে অতীত।</b> <b> ---------------

<b></b> <b> </b> <b> সংগোপনে বিষটো</b> <b> উজাই আহি আছে,</b> <b> তিলতিলকৈ যন্ত্ৰণাৰ </b> <b> ফেঁটী সাপ ডালে মেৰিয়াই ধৰিছে</b> <b> মগজুৰ বিক্ৰিয়াক ৷</b> <b> মই মোক জনাৰ পৰা</b> <b> কিছু আঁতৰত</b> <b> উদাসীন হৈ সহাৱস্থান কৰিছোঁ</b> <b> সময়ৰ লগত

<b></b> <b> </b> <b> দুহাতত অৰ্ঘলৈ ৰৈ আছে মোৰ পদুলিত</b> <b></b> <b> ভিক্ষাৰী এজন , মই পদুলিৰ শেৱালি জোপাৰ</b> <b></b> <b> তলেৰে যাব খোজোতে দেখিলো তেনেকৈ  থকা</b> <b> ভিক্ষাৰী জনক ।</b> <b></b> <b> দুহাতৰ অৰ্ঘত তিনিপাহ গোলাপ লৈ</b> <b></b> <b> অপেক

<b> </b> <b> এই মানৱ জীৱন যে</b> <b> কিমান দুখ ভৰা,</b> <b> দুখ আছে বুলিয়ে চাগে</b> <b> সুখ আছে।</b> <b> সুখৰ সন্ধান কৰি কৰি </b> <b> আমি হাঁহি মুখে</b> <b> দুখ বোৰ পাৰ কৰোঁ।</b> <b> সুখৰ আশাত থাকোঁতেই</b> <b> আমাৰ জীৱনৰ পৰা</b> <b> দুখ বোৰ পা

<b> </b> <b>                       "কাজল"</b> <b>              তোমাৰ ভিজা চুলিৰ সতে</b> <b> ওঠঁত মেঘালি হাঁহি,</b> <b> নীলিম দুচকুত জিলিকে, প্ৰেমৰ মুকুটা মণি ।</b> <b> মৰিচিকাত ৰক্ত জৱাৰ মৰ

<b> যোগেশ্বৰৰ কথাষাৰে হৃদয়ৰ কাননত গজি থকা বৃক্ষজোপাক আৰু অলপ সাৰ-পানী দি, জীপাল কৰি দিলে। বেদনাক্লিষ্ট মনত প্ৰেৰণাই ভুমুকি মাৰি উৎফুল্লিত কৰে। সঁচাকৈয়ে কি

<b> আমাৰ  ভৱিষ্যত প্ৰজন্মৰ বংশধৰসকলৰ জীৱনত বিদ্যালয়ে মুখ্য ভূমিকা গ্রহণ কৰে | বিশেষকৈ তেওঁলোকে ভালেকেইটা বছৰ বিদ্যালয়ত বিভিন্ন অভিজ্ঞতা আৰম্ভ কৰে , যিবিলা

<b> নতুনৰ সেউজী বাটেৰে</b> <b> এবোজা আশাৰ সম্ভাৰ লৈ</b> <b> আকৌ আহিল শৰৎ</b> <b></b> <b> শৰৎ অহাৰ উমান পাই</b> <b> নৈশ আহিনৰ পদূলিত</b> <b> শেৱালী ফুল ফুলিছে</b> <b></b> <b> চৌপাশে বিয়পি পৰিছে</b> <b> শেৱালীৰ সুগন্ধি সুবাস</b> <b></b> <b> শৰৎ আহিলে</b> <b> দ

"<b> গাঁৱৰ পুথিভঁৰাল হ'ব পাৰে একোটা সৰু সৰু পঁজাঘৰ।পুথিভঁৰালত লাগতিয়াল সা-সঁজুলি নাথাকিব পাৰে,পুথিৰ সংখ্যাও নিচেই তাকৰ হ'ব পাৰে তথাপি ই আমাৰ

<b> এটা সময় আছিল </b> <b> জগত ব্যস্ত |</b> <b> ব্যস্ত জগতৰ মই এজন ব্যস্ত মানুহ ;</b> <b> মোৰ এই ব্যস্ত পৃথিৱীত </b> <b> তুমি এটি অচিনাকী সুৰ |</b> <b> এটি অচিনাকী বাঁহীৰ </b> <b> কৰুণ সুৰ | </b> <b> কৰুণতাৰ মায়াৰে উতল

<b> "তই এনেকৈ কথা লগাই থাকিলে মই নোৱাৰো আৰু...!" সৰুপুত্র পুলকে মাকক উদ্দেশ্যি ক'লে। মজিয়াৰ কাঠৰ আৰামী চকীখনত বহি থকা মাকে একো উত্তৰ নিদিলে।

<i></i> <i>            "  শঙ্কৰে সংশয় ছেদি শাস্ত্ৰৰ তত্বক ভেদি</i> <i>               প্ৰচাৰিলে কৃষ্ণৰ ভকতি।</i> <i>               তাঙ্ক এৰি কি কাৰণে আনক বুলয় গুৰু</i> <i>

<b></b><b></b> <b> এসময়ৰ কথা এখন দেশত এজন ৰজা আছিল ৷ ৰজাজন বৰ মূৰ্খ আছিল ৷ তাৰ মূৰ্খতাৰ কাৰণে কত যে নিৰপৰাধীৰ প্ৰাণ গৈছে সেইয়া গণি শেষ কৰিব নোৱাৰি ।</b><b> এদিনাখনৰ কথা। বাৰ বছৰ

<b> হে ভগৱান দয়াৰ সাগৰ কৰুণাময় তুমি কিবা এটা কৰা ।আমি নিচেই অকণি , সৰু ল'ৰা আমি একো নাজানো , ডাঙৰে কোৱা শুনিছো তুমি হেনো আমাৰ কথা শুনা । সেয়েহে হে প্র

<b> এদিন পথাৰৰ বঁকিয়াইদি</b> <b> গাইজনী লৈ গৈ থাকোঁতে</b> <b> ক'ৰবাত সুহুৰি এটা বাজি উঠিল</b> <b> নিৰ্জনতাৰ মাজত </b> <b> বুকুখন খুন্দিয়াই যোৱা</b> <b> বাঁহীৰ সুৰ এটা</b> <b> থৰকাচুতি হেৰোৱা মনৰ</b> <b> অকোৱা-পক

<b> </b> <b></b> <b> পুৱাৰ নান্দনিক সময় </b> <b> শৰতে আগ সলায় </b> <b> আধামেলা পুৱাত কুঁৱলীৰ সংগ হৈ। </b> <b></b> <b> শেৱালীয়ে হাঁহিব </b> <b> শৰতৰ চোতালত গোন্ধ ওলাব</b> <b> আধামেলা পুৱাতে ভিৰ ওলাব </b> <b> শৰতৰ শেৱালীক আপোন কৰিবলৈ।

<b> </b> <b> পুৱাৰ কুঁৱলিৰ আৱৰণ ফালি দপদপকৈ জ্বলি উঠা অৰণ্যৰ জুইকুৰা আজি যেন মনৰ মাজতহে জ্বলিছে।</b> <b> সিক্ত নয়নৰ সৰু সৰু অশ্ৰু টোপালবোৰ নিতৌ নিগৰিব ধৰিছে।</b> <b> আস্ , কি যে

<b> </b> <b> মোৰ মগজুৰ কোঠাবোৰত</b> <b> কবিতাৰ অনায়াস আহ্ যাহ্</b> <b> চিত্ৰ বিচিত্র শব্দবোৰ বুকুৰ বঁকিয়াইদি</b> <b> কুৰুকি কুৰুকি সোমাই</b> <b> বিচৰণ কৰে পৃথিৱীৰ সেউজীয়া</b> <b>  প্ৰান্তৰে প্ৰান্তৰে .... </b> <b>