অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

দলিত নেতা সংবিধান প্ৰণেতা ড.ভীমৰাও ৰামজী আম্বেদকাৰ নীচকুলত জন্মগ্ৰহণ কৰা গুণী জ্ঞানী, সমাজহিতৈষী,সুলেখক আদি নানা গুনেৰে সমৃদ্ধ এক জ্ঞানৰ ভঁৰাল আৰু নীক

বসন্তৰ প্ৰাণ চঞ্চলত বাহিৰত বতাহৰ হু- হুৱনি গৰ্জি উঠিল মেঘৰ প্ৰক্ষৰতা কঁপিবলৈ ধৰিলে বুকু ভয়ত ভিতৰলৈ দৌৰিোসোমালো  এনেতে এটি শুৱলা শব্দ কানত পৰিল কুউউউউউউউউউ লগ

<b> বাটত চহকী ব্যক্তিজন গৈ আছে এনেতে বামুণ এজনৰ মুখামুখী হ'ল ৷ বামুণে কলে হেৰৌ তোমাৰ ল'ৰা বলিয়া হৈছে ৷</b><b> চহকী ব্যক্তিজনে হয় বাবা মোৰ ল'ৰা বলিয়া হ

<b> এটি ৰোমাঞ্চিক ভ্ৰমণ কাহিনী</b><b> ১৯ নৱেম্বৰ ২০১৯  তাৰিখে দিনৰ এঘাৰ বজাত মৎ ঘৰৰপৰা ওলাই গ'লো  তিনি আলি গৈ জিৰণি কোঠাত ৰৈ আছো  গোলাঘাটলৈ যোৱা বাছৰ অপেক্ষা

টকাৰ কি গৰজ গৰজ কি  সুৰা আৰু নাৰীৰ খুৱাই দিয়া  ধৰ্মৰ আফিং মুখা খুলিবলে'  মানুহৰ ! 📝<b> সঞ্জীৱ সাগৰ চৌধুৰী</b>

<b></b><b></b> <b> তোমাক পোৱাৰ আৱেগত</b><b> মোৰ সপোন বোৰে</b><b> ঠন ধৰি উঠিছিল।        </b><b> লহ-পহকৈ বাঢ়ি আহিছিল</b><b> তেজৰঙা গোলাপৰ</b><b> কোমল কুসুমটো।</b><b> যেন এক বুজাব নোৱাৰা আবেগৰ </b><b> অবুজ শিহৰণ।           </b><b> মোৰ চ

এখন গাঁৱত এটা ভঙা পঁজাত বাপেক আৰু পিতেক বাস কৰিছিল ৷  পিতেক তেৰ বছৰৰ আছিল পিতেক হাবিত খৰি কাটিবলৈ যায় লগতে হাবিত যদি কিবা ফলমুল পাই ঘৰলৈ লৈ আনে আৰু  তা

লোপ খালে গোটেইখিনি জগতৰ লগতেই ধুনীয়া পদুমী ফুলিলে বোকাত        লোকালে বোকাতে যদিও কোনোৱে তুলি সজালে ঘৰত     মৰহি গল দুইদিনতেই l বোলে সৌন্দ্ৰয্য জগতখন কিন্ত্ত

তুমি এৰি থৈ যোৱা বাটৰ কেকুৰিত এটা মাত্ৰ পৰিচয় বিচাৰি আজি লক্ষ্যভ্ৰষ্ট ফাগুন এঢাপ এঢাপকৈ তুংগত উঠিছে গৰখীয়া বাঁহীৰ নিসংগ চিঞৰ আৰু তাতেই সৃষ্টি হৈছা তুমি ন

ফাগুন তই জানো আকৌ আহিবি  তই আহিলে পছোৱা জাকৰ সৈতে মই কথা পাতিব নোৱাৰো। পমোৱা তুলাবোৰ কাজলি পাতি ধৰিব নোৱাৰো। জীৱন বাটৰ জখলাডালত বৰ কষ্টেৰে বগাইছো। দাসত্বৰ

তোৰ এমুখ জোনাক বুকুত মোৰ  জুই হৈ জ্বলে, আকাশ ৰাঙলী কৰি  যেতিয়া ফাগুনে পাহি মেলে। পচোৱা এচাটি  হৈ  মন মোৰ  অজানিতে  ঢাপলি মালে, তোৰ এমুখ জোনাকৰ শীতল পৰশত স্হব

নিৰূপিত আশা আকাংক্ষাত বাসনাই ছবি আঁকে ৰামধেনুৰ সাতো ৰঙেৰে--- !! জোন বেলি তৰাৰ দৰে ৰহস্যাবৃত........  ভাওনা পাতে ভাৱৰীয়াই ৷ দৰ্শকে দেখে দুচকুত সৰিয়হৰ ফুল !! দ

পদুম ফুলপাহত এজন মানুহ জন্মহোৱা কথা আছিল কুলগুৰু আৰ্শীবাদত--- কিন্তু নহল নোহোৱাটোৱেই স্বভাৱিক কাৰণ পদুমৰ কোঁচত  কালসৰ্পৰহে বাসস্থান নজনাটো আমাৰেই ভুল ৷ -----

আজি সোনকালে উঠিয়ে পঢ়া শুনা কৰি ওলালো পঢ়াশালিলৈ  সঠাৎ আহিল আহিল এক প্ৰচণ্ড বতাহ ধুমুহা যাওঁ বাৰু কেনেকৈ পঢ়াশালিলৈ নগলে নহব পঢ়িবলৈ দেউতাই নুবুজে  এই ধুমুহাৰ কথা

তুমি নিৰুদ্দেশ হোৱাৰ দিন ধৰি তোমাক বিচাৰি চলাথ কৰিছো নীলা গ্ৰহৰ প্ৰতিটো আলি -গলি  একাকাৰ কৰিছো প্ৰতিটো ঋতুৰ প্ৰতিটো দিন-ৰাতি তুমি দিয়া বিশ্বাসৰ বোজা বুকুত ব

সূৰুজৰ কিৰণ পোঽৰাব নোৱাৰে আৰু নোৱাৰে ম’ম,বন্তিৰ পোঽৰ       এই অনুজ্জল সপোন জুইৰ শলাৰে ক’ত নেদেখো বাট তিৰ  বিৰণি আকাশতো বাট নিৰৱ             নাপাওঁ শেষ বাট

বৰ্তমান ভাৰতবৰ্ষৰ অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয়ৰ ভিতৰত মূল্যবৃদ্ধিও এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয় ৷ এই মূল্যবৃদ্ধিয়ে দেশৰ সাধাৰণ জনতাক জুৰুলা কৰি পেলাইছে ৷  বজাৰত বস্তু

ইমান জলা নিদিবা আঞ্জা খাব নোৱাৰি ভাতৰ পাত এৰা পৰিব পাৰে ইমান মিঠা নিদিবা চাহ কাপ খাই মধুমেহৰ শংকা বাঢ়িব পাৰে  ইমান নিমখ নিদিবা দেহত ৰক্তচাপ বাঢ়ি হঠাৎ ষ্ট্ৰোক

<i style="font-weight: bold;"> আজি মই আপোনাকলোকক মোৰ স্বৰচিত গীতকেইটিমান সঁফুৰাত অগবঢ়াইছো ৷গীতসমূহ ভাল পাই যদি কোনো শিল্পীপ্ৰেমী সদাশয় ব্যক্তিয়ে বাণীবদ্ধ কৰিব বিচাৰে তেনেহ’লে মোক যো

মাৰ কান্দোন চিঞৰ বাখৰ শুনি কথাটো আচৰিত ধৰনেই আমাৰ চুবুৰী প্ৰতিজন আত্মীয় চোতাললৈকে বিয়পি গল ৷নহবনো কিয় “ মা ” ধাৰণাত মই পাগল হলোঁ !           সেইদিনা ম

ফাগুন উতনুৱা ফাগুন ৰং সনা ফাগুনে চটিয়াই প্ৰেম ফাগুন আনমনা । ফাগুনৰ লয়লাস বতাহত ধূলিকনা নাচে যেন তাণ্ডৱ কৰি কৰে শিৱৰ আৰাধনা ।। মদাৰ পলাশ ফুলে শিমলু তুলা উৰে আকাশ

মিচিংসকলৰ কৃষি উৎসৱ আলি আই লিগাং এই উৎসৱৰ অন্তৰালত আছে ভূমিৰ উৰ্বতা বৃদ্ধি আৰু  পৃথিৱীখনত শস্যৰে নদন বদন কৰি তোলাৰ প্ৰয়াস ৷ এতিয়া আলি আই লিগাঙৰ অসমীয়

নগেন হস্পিতেলৰ ছিটত । বাছি থকাৰ আশা  নাই । একদম serious । খবৰ পাই বন্ধু বগেন নগেনৰ ওচৰ পালেগৈ । নগেনৰ অৱস্থা দেখি বৰ দুখ পালে । নগেনৰ মূৰত হাত থৈ বগেন

ডঃ ভূপেন দাক সোঁৱৰো আজি সোঁৱৰিবলৈ পাৰ নাই যাৰ গীতৰ ভাষা …,..৷ জাতি ধৰ্ম  শুধৰাবলৈ গাইছিল ক’ত যে শুৱলা গীতৰ  ৰাগিণী গাইছিল ভূপেন দাই  প্ৰকৃতিৰ বিহগী গান গাইছি

মানুহৰ জীৱন নহয় এলাআঠানি বহুত কঠিন এই জীৱন আজি জন্ম হৈ দুইবছৰ মাৰ খাই গাখীৰ থাকো এবছৰ হোৱাৰ পাছত খোজ কাঢ়িবলৈ লওঁ পাঁচ বছৰ হোৱাৰ লগে লগে স্কুলত নাম লগাওঁ যেতিয়া

তুমি অন্ধত আছা   তুমি কিয় চিনিব খোজা নাই ইটা বালিৰে সজা ঘৰ কৰিছা তুমি মন্দিৰ শিল আৰু নিজ হাতেৰে বনোৱা মূৰ্তিক  ভগৱান বুলি পুজা কৰা কি আছেনে তাত ইশ্বৰৰ বাস তুম

<i><b></b></i><i><b></b></i> <i><b> ( এই কবিতাটি ২০০৬ চনৰ গুৱাহাটী কলাক্ষেত্ৰত শিশু ৰচনাৰ ৰাজ্যশ্ৰেষ্ঠ বটাপ্ৰাপ্তি কবিতা )</b></i> কণমানি শিশু মই পিঠিত কিতাপৰ বোজা লৈ যাওঁ নিতৌ স্কুললৈ পঢ়ি শুনি ভাল

সচাকৈ তুমি  মোহনীয়া        গহীন গম্ভীৰ লয়লাসে  খোজত পদুম ফুলে  । মাগুৰ   বৰণীয়া দুচকুত চছ্মা পিন্ধিলে        লাগে দেখোন  মৰম আকলুৱা । হৃদয়খনো যেন মৰম আলসু

বৰ্তমান দেশজুৰি উতপ্ত পৰিস্থিতিৰ বাতাবৰণ হৈ আছে CAA আইনটোক লৈ ৷ কিন্তু কিমানে জানে ইয়াৰ মূলশিপা কোনটো ৷ হয়তো বহুত কম সংখ্যাক লোকেহে জানে বা নজানে বুলি

কালি বতৰতো বৰ গোমা আছিল  ৰক্তচাপটো কো কোকৈ বাঢ়িছিল সুযোগটো পাই ভাবিলো এপাক যমৰজাৰ ওচৰৰ পৰা  অহা যাওক  খত খত খত খত দুৱাৰত টুকৰ মাৰিছো । দুৱাৰ খোল খালে সোমাই গ&

তোমাৰ হৃদয়ত প্ৰেম নাছিল        আছিল মাথো যৌৱনৰ মাদকতা লোৱাৰ হেপাহ   ।      দেখুৱাইছিলা প্ৰলোভন  দেখুওৱা নাছিলা প্ৰেৰণাৰ বাট - - - - - বঢ়াই তুলিছিলা হৃদয়ৰ

মই পত্নীহে হব খুজিছিলো বান্দী নহয়- - - । যৌৱনৰ ভৰ দুপৰীয়া হৃদয়ৰ আকুল আহ্বানতহে প্ৰেমত পৰে সকলো ।       হৃদয়ৰ উত্তাল ঢৌবোৰৰ কঁপনিত      হৃদয়ে বিচাৰে হৃদয়

কণ কণ শিশু আমি পুষ্পপাৰিজাত দেশৰ ভৱিষ্যত আমি শিক্ষাগুৰুৰ আশিৰ্বাদ ৷ নোৱাৰে জিনিব আমাক ষষ্ট  ৰিপুৰ চালনাই গঢ়িম আমি দেশ অসমীয়া ভাষাৰ  ভৰাল ৷ য’ত হব ভাতৃ আমাৰ চেন

বুকুতে অগণি জ্বলাই তেজ মঙহৰে ৰ'ল মাথোঁ ছাই... জুবিন দা আপুনি আৱেগিক তথাপি কিয় গাই তেজ মঙহৰ গান হৃদয়ত অগণি জ্বলাই... সমালোচনাৰ অগণিত পুৰি পুৰি  ছাই কৰা আম

সেন্দূৰী সুৰুযে  হাত বাউলি মোক কিয় নাজানো মাতে উৰি উৰি যাওঁ মই তাৰ কাষলে সেন্দূৰী সুৰুজৰ কপালত মই ৰামধেনু আঁকো  সপোনৰ  ৰঙৰে জগতে সুৱাস লবলে ৷ ভাস্কৰ কায়স্থ অষ্টম

(৮ বছৰ বয়সত লিখা মোৰ জীৱনৰ প্ৰথম কবিতা) বাহ এৰি পখী গণে জাকে জাকে উৰা মাৰে শুকুলা মেঘৰ মাজে মাজে সুৰ তুলি তালে তালে ৷ সুৰুজৰ  এচাটি পোহৰ পৰি জিলিকি  উঠিছে দ

<b> "ডাল্ব উদ্ভাৱন"</b> লখিমপুৰ ১২ ফেব্ৰুৱাৰী : (প্ৰতিবেদক-সৌৰভ কুমাৰ বৰুৱা)ডেভিড কাঞ্চন নামৰ এজন অতি সাধাৰণ ইলেকট্ৰিচিয়ান যুৱকে এক যুগান্তকাৰী উদ্ভা

আঘোণৰ সুবাস আহে সোণগুটিৰ বৰণীয়া সম্ভাৰেৰে চৌদিশে ছটিয়াই ৰূপৰ নিৰ্য্যাস। থোৰমেলা শইচেৰে নিকা হোৱা  আঘোণ আহে লয়লাসী খোজত অভিমানী কৃষক নাচনী হৈ গুৰু গম্ভীৰ ম

অনামী সুৰৰ মায়াজাল কুঁৱলীৰ বগা আঁচল তিৰবিৰ তৰাৰ পোহৰত জোনাকী পৰুৱাৰ সংগোপন আত্মা বতাহৰ আগে আগে কবি আৰু অলপ দূৰত সোণগুটিৰ বাগিছা পথাৰৰ বুকুত এতিয়া আঘোন গাত না

দুৰুদুৰুকৈ বুকুখন কঁপিছে  অগোচৰে আছিল তাৰ প্ৰতি মোৰ কিম্বা  মোৰ প্ৰতি তাৰ প্ৰেমৰ গভীৰতা ।  বিদায় পৰত মোৰ দুচকুত চকুলো  কোনোমতে বাধা দি ৰাখিছো  যিহেতু মই যে