অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

ডায়েৰী পৃষ্ঠাৰ      এগালমান শব্দ         বুটলি আনিলোঁ।  সিঁচি দিলোঁ   শুভ্ৰ বিশাল    মুক্ত আকাশত।  ভাৱিছিলোঁ, অৰ্থহীন      মোৰ শব্দবোৰ        আকাশ চুব পাৰিব জ

এক অপূৰ্ণ অমানিশা        সেউতা ফালি দেখিছিলো- মোৰ জীৱনৰ কুসুম বনত,        সেই ৰাতিয়েই শোকত বিভুক্ত হৈ কান্দিছিলো         তোমাক পাইয়ো হেৰুৱাৰ ভয়ত চিঞৰি চিঞৰি

সৰু সৰু জীৱবোৰ অন্ধকাৰত ডুবিছে ব্যস্ত জীৱনবোৰ  নিৰাশাত ভুগিছে। প্ৰেমিক প্ৰেমিকাবোৰে ইজনে সিজনক বুজিব অহৰহ সময় পাইছে মানৱতাৰ জয়গান ধ্বনি দিয়া মানৱজাতি আজি বি

আস্   !          কি যে স্বপ্ন                           ভুল নে শুদ্ধ                                      দিবা নে নৈশ   ।                               বু

জীৱন মানেই কেতিয়াও প্ৰাপ্তি নহয়। জীৱনত পোৱা - নোপোৱাৰ দোমোজাত বহুতো হেঁপাহ ৰৈ যায়।সুখ, দুখ, হাঁহি কান্দোনেৰে ভৰা সাতোৰঙী ৰামধেনুৰ সমাহাৰেৰে ভৰপূৰ জ

‘পাইলছ’ বুলিলে নজনা মানুহ বৰ কমহে ওলাব। হাটে-বাটে, বাতৰিকাকতত নানাধৰণৰ বহুতো বিজ্ঞাপন অনায়াসে চকুত পৰে। পশ্চিমৰ উন্নত দেশ যেনে আমেৰিকা আৰু ইংলেণ্ডত পঞ

(১) <b> আপুনিও ভাবিছে,</b> <b> মইও দেখিছো,</b> <b> যাব লাগিব</b> <b> এটি সংজ্ঞা বিচাৰি</b> <b> প্ৰেমৰ সাগৰৰ দিশলৈ।</b>       (২) আপোনাৰ হৃদয়ৰ  কথা শুনিবলৈএ, মোৰ শ্ৰৱণেন্দ্ৰিয় জাগ্ৰত হৈছে ইখন নৈৰ পাৰ

<b> স্বৰ্গগামী হোৱা ভগ্নীলৈ দুৰ্ভগীয়া ভগ্নীৰ চিঠি </b> মৰমৰ বাইদেউ,              মৰম আৰু সেৱা গ্ৰহণ কৰিবা। তোমাৰ মৰম আৰু আশীৰ্বাদত মই বৰ্তমান কুশলে আছোঁ।

ৰাজপথত চলিছে মৃতকৰ নিলামী ঘোঁৰা  আত্মীয়ৰ শৱদেহৰ নামত বিলাইছে প্ৰতীকি শৱদেহ উশাহবোৰ আকাশ মাৰ্গৰ বাসিন্দা যেন এক নিৰ্মম নিৰ্লজ্য তৈল চিত্ৰ। ক'ৰবাত যদি

<b><i> দেখি নিশিকা</i></b> <b><i>      ঠেকি নিশিকা</i></b> <b><i>      আত্মাভিমানী পক্ষী</i></b> <b><i>      আজি নিৰুপায়  ।</i></b> <b><i></i></b> <b><i>     নিজৰ দেহত</i></b> <b><i>     মহে কামুৰিলেহে বুজে</i></b> <b><i>     ফৰফৰণি কিমান  ।</i></b> <b><i></i></b> <b><i>    কৃত কৰ্মৰ ফল</i></b> <b><i>    ৰত্নাকৰৰ

<i><b> জীৱন মানেই যন্ত্ৰণা,</b></i> <i><b> যন্ত্ৰণাৰ আন এক নামেই জীৱন।</b></i> <i><b> জীৱনৰ নাম সংগ্ৰাম,</b></i> <i><b> সংগ্রামেৰে পাৰ হয় জীৱন। </b></i> এই সংগ্ৰামী জীৱনত বিভিন্ন সময়ত আমি অভিনন্দনৰ সন্মুখীন হওঁ। কো

বহুত আশা ক'ত অযুত সপোন। মোৰ ঔৰসত উপজা বুকুৰ আপোন।। তই দুটি তৰাৰ এটি জোন। কপাহী কোমল অমূল্য সোণ।। নহবি তই আনৰ দৰে । যি স্বাৰ্থলোভী আৰু নিজ স্বাৰ্থত মৰে।

বনকৰা ছোৱালীৰ দহখন হাত থাকিব লাগে থাকিব লাগে কম বয়সতে ভালেমান জ্ঞান বনকৰা ছোৱালীৰ এখন বহল পিঠি থাকিব লাগে থাকিব লাগে এহাল দৰিদ্ৰ অভিভাৱক দুখন প্ৰকাণ্ড কাণ

তুমি খং কৰা মই  তোমাৰ অভিমান ভাঙিম । তুমি নামাতিলেও  মই তোমাক মাতিম । জানা নে তোমাৰ  অভিমানো যে মোৰ প্ৰিয় । কিন্তু এই অভিনমানবোৰ  অভিমান হৈয়েই থাকিবলৈ দিবা ।

বিদায় শব্দটো অতি নিষ্ঠুৰ বেদনাৰে ভৰা মন, আকৌ অনুভূতি আহে একেলগে গাই বেদনাৰ গান। চিৰ বিদায় মানৱ জীৱনৰ এৰাব নোৱাৰা ক্ষণ, ক্ষন্তেকীয়া বিদায় তাৰেই অংশ হাঁহি কান্

বিশাল জনসমাগমৰ মাজত মই অকলশৰীয়া নাৱিক আছিলোঁ মোৰ নিসংগ জীৱনলৈ তুমি আহিলা সপোন কোঁৱৰ হৈ। মোৰ জীৱনত তুমি সিচিলা আশাৰ ৰেঙনি তুমি কোৱা প্ৰতিটো কথাই মোৰ হৃদয়ত

<b> নীলপ্ৰতিম বৰা,টীয়ক</b> <b>                     মঃ ৮০১১৫০৩৩২২</b> মৰমৰ,           প্ৰাণ প্ৰিয়া , মৰম বুলি ক'বলৈ অধিকাৰ নাই যদিও মৰম ল'বা । এতিয়া যে এই মৰম শব্

''Love At First Site'' তুমি বাৰু বিশ্বাস কৰানে? তুমি জানা,মনে মনে তোমাক বিচাৰো মই, মনতে তোমাক সাজিলো, আপোন কৰিব বিচাৰো মই ৰাখিব বিচাৰো তোমাক

আশা-আকাংক্ষা আৰু সপোনৰ সপ্তদ্বীপাত  সম্প্ৰতি সময়ত  ক’ভিড-১৯ ৰ সন্ত্ৰাস চলিছে । যি সন্ত্ৰাসে অভিহত কৰিছে  বৃহত্তৰ অৰ্থনৈতিক শক্তি আমেৰিকাৰ অৰ্থনীতিত , বৃহত

সেউজীয়া হৈ বসন্ত নামে ভাহি আহে  কুলি কেতেকীৰ হিয়া ভঙা বিননি কি যে মনোৰম  উদুলি মুদুলি প্ৰকৃতি তগৰ ফুলে কলিয়াই কতযে  বাটৰুৱাই  কলিজা হেৰুৱাই এইয়া কপৌফুলাৰ সময় এজ

হৃদয়ৰ মেট মৰা বোজাবোৰ আলফুলে সামৰি ৰাখিছোঁ এতিয়া  মোৰ সপোনৰ মায়ানগৰীখনৰ পৰা দিঠকৰ চহৰখন বাৰুকৈয়ে পৃথক | এতিয়া মাজনিশা , দিনটোৰ ব্যস্ততাৰ পৰা আহৰি হৈ নিজৰ বা

অন্ধ আৱেগত বন্ধু তুমি বিবেকহীন নহ’বা, জাতি ধৰ্মৰ উৰ্দ্ধত গৈ তুমি মনুষ্যত্ব অৰ্জন কৰিব  পাৰিলে জীৱনত বহু দুৰ আগবাঢ়ি যাব পাৰিবা !  জানোঁ জীৱন যাত্ৰাৰ  পথৰ দাঁত

সিদিনা সপোনত  অচিনাকি কোনোবা এজন আহিছিল, কোমল মাতেৰে তেওঁ সুধিলে কি লাগে নিসংকোচে কোৱা, মই দিম ৷ মই উৎসাহী হৈ ক’লোঁ আইতাৰ কোলাত মূৰ থৈ সাধুকথা শুনা দিনবোৰ

হয়---     এই জীৱন বৰ অনুপম     জীৱনৰ বাবে    এটা উশাহ অৱশ্যাম্ভাবী  |     হাহাঁকাৰ      আৰ্তনাদ    চিত্কাৰ এটা উশাহ বিচাৰি    মৃত্যুৱে কিৰীলি পাৰিছে  |

বিয়া হোৱা দিন ধৰি ছয় বছৰে বিনা কথাতে শাহু , দেওৰ     ককৰ্থনা শুনি অভ্যস্ত  হৈ পৰা নিৰ্দোষী জয়শ্ৰীৰ সাপক্ষে মাত মাতিব পৰা নাই স্বামী জয়ন্তই । নিজৰ অস্তি

প্ৰতিটো দিন , ক্ষণ প্ৰতিটো ঋতুৰে সুৰ  হৃদয়ত বাজি থাকে জানা যৌৱনৰ কাঁচিয়লি ৰাঙলী দিনৰ এৰি অহা বাট । মনৰ মাজত পাণ্ডুলিপিত জেতুকা পাতৰ দৰে জিলিকি আছে একাঁজলি তৰা

অনুপম জীৱন সুন্দৰ জীৱনলৈ --- কেতিয়াবা দুৰ্ভাগ্য বগুৱাবাই আহে , ৰাণীমাৰো এদিন  দুৰ্বিসহ জীৱন আৰম্ভ হৈছিল সাংসাৰিক জীৱন সন্দেহত থান বান হৈছিল । অনুশোচনাত জৰ্

নিজান এই ৰাতি    দুচকুত নাই টোপনি, সপোনবোৰে শুব নিদিয়ে   স্মৃতিবোৰে চকুপানী টুকে। হেজাৰ সপোন   নৈয়ে উটুৱাই লৈ গ'ল, পলকতে চুৰমাৰ হ'ল  হেজাৰ আশা। উজাগৰী

আপোনাৰ স্বাস্থ্য আৰু জীয়াই থকাৰ আনন্দ বহু পৰিমাণে নিৰ্ভৰ কৰে আপোনাৰ লিভাৰৰ ওপৰত। লিভাৰৰ যত্ন কেনেকৈ ল’ব লাগে সেই কথা আপুনি চিকিৎসকৰ পৰা শিকি লওক। আপুন

বুকুখন তাৰ থৰ থৰকৈ কঁপিব ধৰিছে । মোবাইলডালো এইখিনি সময়ত বেয়া হ'ব লাগেনে বাৰু ! ইতিমধ্যে হাতৰ ঘড়ীটোৱে  নিশা দহ বজাৰ ইংগিত দিলে ।   সি বৰ শংকাৰে

দেউতা মানেই মোৰ হেজাৰ পুৱাৰ নমস্য দেৱতা ! দেউতা মানেই মোৰ আকাশৰ পূৰ্ণিমাৰ চন্দ্ৰ ত’ৰা ! দেউতা মানেই মোৰ  বাহুবলী শক্তিৰ মহাসাগৰ ! দেউতা মানেই মোৰ  ডেউকা; সকল

কলিজাৰ নিভাজ কোণত সাঁচিৰখা মৰমবোৰৰ গৰাকী তুমিয়ে হোৱা ।                     কল্পনাৰ সাগৰত হিল্লোলৰ তুমিয়ে স্ৰষ্টা l                          কি স্বপ্ন

তুমি আঁতৰি গ'লা কিন্তু মই আজিও ৰৈ আছোঁ। তুমি আহিবা বুলি! তুমি আহিবাতো...?? সঁচাকৈ় কোৱাচোন তোমাৰ এবাৰও মনত নপৰেনে বাৰু...?? তোমাৰ লগত কটোৱা প্ৰতিটো পল

বাহিৰত কিনকিনীয়া বৰষুণ। ৰাতিপুৱাৰ পৰা দি আছে। খিৰিকীৰ কাষত বহি মৰমীয়ে বৰষুণ জাক একান্তমনে লক্ষ্য কৰি আছে।মনলৈ নানা ধৰণৰ চিন্তা আহিবলৈ ধৰিছে ।আজি এসপ

আজি মোৰ মনটো ভাল নহয় ;যেতিয়া তুমি কʼলা মোৰ শৰীৰটো ভাল নহয়।শুভ ৰাত্ৰী। তেতিয়া মোৰ দুচকুৰ টোপোনীওঁ হেৰাইছে। আজি কালি মনটো ভাল নহয় যদিওঁ ভাল ৰখাৰ চেষ্টা

আবেগবোৰ যেতিয়া গুজৰি উঠে শব্দবোৰে পাতে প্ৰতিবাদৰ মিছিল আৰু অনুভৱে--? অনুভৱে আঁকে  অনুভৱৰ উকা পৃষ্ঠাবোৰত বাস্তৱতাৰ নাঙঠ ছবি । কিয়বা! নাজানো-- নিলিখো বুলিও প

<b><i> “The world needs huge positive energy to fight against the negative forces. Go to the centre of your inner being and generate that positive energy for

হে মোৰ মহান      শিক্ষাগুৰুসকল,  সকলোকে জনালোঁ    মোৰ সশ্ৰদ্ধ প্ৰণাম। জীৱনতো তেতিয়ালৈ   অৰ্থহীন আছিল, যেতিয়ালৈ মোৰ জীৱনত    আপোনালোক নাছিল। জীৱনৰ প্রতিটো ক্ষণ

ক্ৰমাৎ গহীন হৈ আহিছে এন্ধাৰবোৰ, অচিন শংকা এটাই বুকুলৈ শিপাইছে কুৰুকি কুৰুকি ৷ এই যেন সলনি হৈ পৰিব সকলোবোৰ, এই যেন ঠিকনাবিহীন হৈ পৰিম আপুনি আৰু মই ৷ সুখ বিচাৰি

কেতিয়াবা দেখিছানে কেচাঁ পাতৰ কপনি  হয়তো শুনিছা চাগে কেতিয়াবা সৰাপাতৰ বিননি  কেচাঁ পাতৰ কপনিত সাৰ পাই উঠে কেতিয়াবা এটি প্ৰয়াণৰ  আৰু সৰাপাতৰ বিননিত ভাহি আহ

অতীতৰ মধুৰ স্মৃতিয়েহে মানুহৰ মন জীপাল কৰে, আৰু... দুখৰ স্মৃতিয়ে  কেৱল দুগাল  অশ্ৰুৰে বোৱাই দিয়ে। কোনেওতো নাজানে কাৰ জীৱনত পলকতে  কিযে ঘটি যাব পাৰে স্মৃতিব

ক'ত জানো কেতিয়া তোক কেনেকৈ এৰি থৈ আহিলো  | নতুন বছৰ বুলি ব'হাগৰ কুঁহিপাত মেলোতেই হৃদয়খন চাফা কৰোতে তই দেখোন ওলাই পৰিলি কিমান দিন যে........... | তই কু

মৰমৰ বৰ্ষা, কেনে আছা নোসোধো কিয়নো মেঘে ঢকা আকাশে মোক তোমাৰ বতৰা দি যায়। বসন্তৰ কিনকিনিয়া প্ৰথমজাক বৰষুণেও কয় মাথোঁ তোমাৰ আগমনৰ কথা। জানা বৰ্ষা আকাশত

প্ৰতিশ্ৰুতিপূৰ্ণ ব'হাগ, যি কঢ়িয়াই বুকুৱে বুকুৱে  সঁচা প্ৰেমৰ বাৰ্তা ! জৰাজীৰ্ণ পথ,   সুউচ্চ পাহাৰ, সেউজীয়া পথাৰ,  সুগভীৰ অৰণ্যতো সজীৱ সপোনে আজি  হাত