অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

গধূলি হ'বৰ সময় হ'ল চিন্তাত পৰিল নিৰ্জন দ্বীপটো। দ্বীপটো আজি বৰ অকলশৰীয়া গান গাবলৈ এজনো সঙ্গী নাই  অনুসন্ধানৰ বাটত। চাৰিওফালে বিনন্দীয়া পৰিবেশ ওচৰে-পা

মাজৰাতি চোতালত অকলে বহি আছোঁ । অৱচেতন কৰ্মেন্দ্ৰিয়ত কামনাৰ কিৰিলি  ক্ষণিকৰ আলিঙ্গন বিচাৰি বিচাৰি  আত্মজ্ঞান বলিদান দিওঁ  তোমাৰ বক্ষ , নাভি , ঊৰু আৰু নিতম্ব

জোনাক ৰাতি জোনাকতে তৰাই নাচে  আকাশতে অগণন তৰাৰ  মাজত জোনবাই জিলিকি  থাকে,     তাকে দেখি  জোনাকী পৰুৱাবোৰো ওলাই আহে জাকে জাকে নাচি নাচি গীত জুৰে চোতালতে মাজে মাজে তৰ

সেউজ বননিৰ কি যে গতি ওচৰ চুবুৰীয়া  ৰাইজৰো বিলাই বিপওি,,, সহিব নোৱাৰি লিখিছো  দুটামান শাৰী কাৰ দোষ কি ? কেনেকৈ ঘটিল ঘটনা হৈ যোৱাৰ পিছত নকৰো বিশ্লষণ মাগুৰি বিলৰ

বাস্তৱ জীৱনৰ অবাস্তৱ কল্পনা বোৰ দিনে দিনে হেৰাই যাব ধৰিছে  সময়ৰ সোঁতত। পৰিবৰ্তনৰ সোঁতত যেন  সকলো  আন্ধাৰ মাথোঁ আন্ধাৰ । আমি যেন বান্ধ খাই পৰিছো এক শিকলিৰ মা

এক মহাঅস্ত্ৰ               অহিংসাৰ অস্ত্ৰ    সত্যৰ পথেৰে        আগমন মোৰ ;        এক বিজয় গাথালৈ।                     শব্দৰ সৈতে যুঁজি   অন্ধকাৰ জগতক  এগ

শিয়ালবোৰ  গাতৰ পৰা   ওলাই পিনপিনাই ফুৰিছে  ৷   হাটে বজাৰে   দপদপাই ফুৰিছে   গাতত পানী সোমাইছে  ৷    পালি পহৰীয়া লগত লৈ    পথত ধৰ্ণা দিছে    আমাক ঘৰ দিয়ক

তেওঁ কৈছিল সেউজীয়া হৈ থাকিম  তোমাৰ ভালপোৱাৰ অৰণ্যত। লঠঙা ডালতে আঁকিম জীৱনৰ  বৰ্ণিল ছবি। মই সুধিলো- জীৱন মানে কি… ভালপোৱাৰ প্ৰয়োজন কি? স্থায়ী কি অস্থায়ী  আৰু বি

মোৰ বুকুত এতিয়া  উঠিছে হেঁপাহৰ ঢৌ । চিনাকি বাটেৰে এখোজ দুখোজ কৈ যেতিয়া আগুৱাই যাওঁ  শীতৰ কুঁৱলী ফালি  দিবা নে তুমি মোক এষাৰ মাত ? নিগাজি কৈ ৰাখিছো মই মোৰ হৃদ

অসমত এনে কিছুমান একান্ত ঠাই আছে যাৰ ৰহস্য এতিয়াও ফাদিল হোৱা নাই ৷ তাৰে ভিতৰত ৰংঘৰৰ সুৰঙ্গ  এই সুৰঙ্গ ৰংঘৰৰপৰামাটিৰ তলেদি আহি নেঘেৰিটিং শিৱদ'লত অন্ত

পৌৰাণিক শাস্ত্ৰত বৰ্ণিত ৰক্তগংগা আৰু শ্বেতগংগা দুখন নৈ । দূৰ অতীত কালত লখিমপুৰ জিলাৰ এই দুই নৈৰ উজনিত পাহাৰৰ মাজত কিছু ঋষি মুনিৰ আশ্ৰম আছিল বুলি জনা য

জয়মতী চৰিত্ৰটো অধিক আকৰ্ষণীয় কৰি তুলিবলৈ জ্যোতিপ্ৰসাদে আইদেউক লৈ কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰিব লগা হৈছিল ৷ আহোম গঢ়ি সুন্দৰী ৰমণী আইদেউ সন্দিকৈক জয়মতীৰ ভাৱত সজাই পৰ

উনবিংশ শতিকাৰ কথা ।সেই সময়ত আমাৰ দেশত ইংৰাজৰ ৰাজত্ব চলি আছিল ।সোণা দাস নামৰ এজন ইংৰাজৰ চুবেদাৰ পদধাৰী আছিল। গতিকে ধনে ধানে নদনবদন সোণা দাসৰ ঘৰখন ।কিন্

প্ৰত্যেকৰে জীৱনটো সৰু সৰু কাহিনী আলামত গঠিত এখন ডাঙৰ উপন্যাস হয় । এই উপন্যাসখনৰ কোনো এটা পৃষ্ঠা উকা হব নিদিবা । মনত কোনোধৰণৰ অসন্তুষ্টি নাৰাখিবা কোনোবা

শূন্যতাৰে ভৰি থকা হৃদয়খনত কি বিচাৰি পাবা... তুমি হাজাৰ ভালপাওঁ বুলি কোৱা... সেই হৃদয়ৰ নাথাকে মাদকতা  ভালপোৱা অজস্ৰ হেঁপাহ...  চুৰমাৰ হৈ যোৱা সপোনবোৰ দেখি

এতিয়া সুযোগেই সুযোগ    লুটাৰ সুযোগ   চাৰিওফালে চৰিছে   সুযোগৰ পতাকা   মৰিছে মেহনতী জনতা   মধ্যবিত্তৰ মুখ শুকাইছে  ৷   বেলেগলৈ চাবলৈ সময় নাই   কেৱল লুট আৰু

আই ঢুকোৱা আজি ছমাহ হৈ গৈছে। ভনীজনীক যেনে তেনে বামলৈকে বিয়া দিলোঁ। আমি দ' ঠাইৰ মানুহ, বাৰিষাত সাতোৰিবইতো লাগিব।পানীয়ে ঘৰৰ পিৰালি চুইছে। দেউতাৰ মনটো

ভাৰতবৰ্ষৰ সামাজিক, অৰ্থনৈতিক, ভৌগোলিক্, সাংস্কৃতিক আৰু পৰম্পৰাগত ব্যৱহাৰৰ ক্ষেত্ৰত বাঁহ এটা অতি প্ৰয়োজনীয় সম্পদ । ভাৰতবৰ্ষৰ সকলো প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশৰ তুল

আজি কবিতা শিকাম তোমাক, ক্ষত বিক্ষত আত্মাৰ ক্ৰন্দন শুনাম। তুমি জানো দেখিছা, দুৰ্ভিক্ষত ওপঙা  মানুহৰ দুখ ! তুমি অনুভৱ কৰিব নোৱাৰা, অসহায় অৱস্থা যুদ্ধ বন্দী স

দেখিছানে  ? দেখিছা চাগে... সেউজী চাহপাতত দুখ আৰু চকুপানী  টোপোলা বান্ধি  কেঁচা খৰিৰ ধোঁৱাত ভোক সেকা মোৰ মা- দেউতাক কেঁচা খৰিৰ ধোঁৱাত মা- দেউতা গলি আহে সিহঁত

তুমি কথা ক'লে চৰাইবোৰ বোবা হয় গছ-গছনিয়ে চক্ খাই উঠে, তুমি কথা ক'লে আৰামী ভৰি দুটা উচপি উঠে, তেতিয়া ভিখাৰীহঁতে আহি ওচৰতে ভিৰ কৰে, তুমি কথা কলে সপোনবোৰ গ

শীতত তৃষ্ণাতুৰ নদীৰ - আজি উচ্ছল নৃত্য । উন্মাদ তৰংগৰে - উন্মাদিনী নদীৰ গান । গুৰু গম্ভীৰ নদীৰো থাকে দুষ্ট বাসনা । নদীৰ নৃত্য - আমাৰ হৃদয়ৰ জ্বৰ  ॥ বিশ্বাস

৬/০১/২০০৮তাৰিখটো মোৰ কাৰণে অতি সুখৰ দিন আছিল। সিদিনা মই জীৱনৰ প্ৰথমবাৰৰ বাবে টিভিত অনুষ্ঠান কৰিবলৈ গুৱাহাটী কলাক্ষেত্ৰলৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিলো ৷ সেইদিন

মই কেনেবাকৈ প্ৰেমত পৰিলোঁ নেকি? মোৰ মন দেখোন বহুত চঞ্চল আজি নিজান ৰাতি টোপনি জাক কেনি হেৰাল মোৰ আজি উজাগৰি নিশাতো মই সপোন দেখিছোঁ প্ৰেমৰ সপোন। চঞ্চল মন মোৰ

প্ৰেম মানেইতো এপাহি সুন্দৰ ফুলৰ সুৱাস প্ৰতিটো পলতেই মিঠা আমেজৰ অনুভূতি প্ৰেম জীয়াই থকাৰ প্ৰেৰণা প্ৰেম মানেইতো ত্যাগ প্ৰেমত নাথাকে ৰাতি দিনৰ নাম প্ৰেমতেই থাকে

পুৱাৰ ৰ'দ কাঁচলি আজি দেখোন নোহোৱা হ'ল । পশ্চিম দিশত বেলিও মাৰ গ'ল নিশাৰ আকাশত নাই কোনো জোনৰ পোহৰ আছে মাথোঁ আকাশত ওন্দোলি থকা ডাৱৰ । পুৱাৰ ভাগৰে

কিমান যন্ত্রনা সহি     চিৰাল ফটা পথাৰত     ফটা তলুৱাৰে হাল বাই     মহাজনৰ পথাৰত     মনোহৰ কাই  ৷     তেওঁৰ যে হাত ভৰি বন্ধা     একেখন টিয়নিৰে     দিন ৰাতি

কিমান আছে অঘৰী,অনাথ, বিধৱা     যিয়ে খুজিব লাগে ঘৰে ঘৰে ভিক্ষা       কিনো ভুল তেখেতলোকৰ           যাক চৰকাৰে নোখোজে চাব । কিমান আছে অঘৰী হৈ    ধৰিত্ৰী আইৰ

সোণাৰুৰ হালধীয়া হাঁহিয়ে মন মোহিত কৰে, আৰু মন মোহে সেই হালধীয়া ছোৱালীজনীয়ে  তাইৰ কমল নয়নী চকুযোৰিয়ে, লাহি ককালৰ কলা তিলে, গোলাপৰ পাহি যেন ওঠে । আলি কেকুৰিটো প

(নিয়ৰ আৰু মাক একো নক'বি) সেই দিনা ৰাতি তাৰ জ্বৰ বেছি হৈছিল।জ্বৰৰ প্ৰকোপত সি প্ৰলাপ বকিবলৈ লৈছিল। ডাক্তৰ মাতি অনাত তেঁও ভাস্কৰক চহৰলৈ নিবলৈ উপদেশ দ

মোৰ সমগ্ৰ সৃষ্টশীলতা তেওঁৰ পৰাই আহৰণ কৰোঁ মোৰ সমগ্ৰতাত তেওঁকেই ধৰি ৰাখো জাতি বৰ্ণ ধৰ্ম নিবিশেষে সংস্কৃতি বান মনৰ  যি প্ৰজ্ঞা পোহৰ তেওঁৰ আলিংগনতেই বিকশিত হৈ

বহুত দিন একো লিখা নাই লিখিম বুলি ভাবো... কিন্তু কি লিখিম? কাক লৈ লিখিম? কাৰ বাবে লিখিম?... ইমানবোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ জানো মই দিব পাৰিম! এনেকুৱা এটা সময় আছিল যেত

তুমিযে মোৰ জানা, ভালপোৱা তুমি ৷ মোৰ ৰৈ যোৱা ভালপোৱা, প্ৰবাহমান ভালোপোৱা, অনাগত ভালপোৱা ৷ তুমিযে মোৰ জানা, তোমাক এৰি অহা আৰু তোমাৰ পৰা আঁতৰি অহাৰ কষ্টৰ

ৰাতিপুৱা খুউব সোনকালেই সাৰ পালো।ৰাতিও টোপনি নাহিল ভালকৈ।আজি আগষ্ট মাহৰ ২ তাৰিখ।মা হঁতে মোক হোষ্টেলত থবলৈ যাব আজি।ডিব্ৰুগড় বিশ্ববিদ্যালয়ৰ শিক্ষাতত্ব বি

যন্ত্ৰণা,এই শব্দটিৰ সৈতে সৈই পৰিয়ালটো নতুনকৈ জড়িত হোৱা বা চিনাকি হোৱা তেনে নহয়। মুঠ ৫জন সদস্যৰে পৰিপূৰ্ণ পৰিয়ালটোত মাক-দেউতাক, ল'ৰা আৰু ছোৱালী

আপদাল কৰোঁতে যেতিয়া সিদিনাৰ পেন্দুকনা পোখাটিয়ে়  মুৰ চেৰাই গ'ল মনত পৰিলে চেমনীয়া বয়সতে এদিনাখন দেউতাই কোৱা কথা - মোৰ বোপাই  আজি তই মোক চেৰাই গলি এতিয

আজি নি:সংগতাৰ ৰাজত্ব মোৰ মন নগৰীত। মইটো কলীয়া হোৱা হ'লে আজি বলিয়া হোৱাৰ হয়টো প্ৰয়োজনেই নহ'ল হয় ? তাই কবিতা লিখে তাইৰ অতীতৰ সুমধুৰ স্মৃতিক ৰোমন্থন ক

(১) এতিয়া কেৱল চৌদিশে বানপানীৰ উজান, মোৰ বুকুতো উঠিছে, উঠিছে উজানৰ ঢৌ নিৰবে নিতালে……।               (২) মই নদী হ'ব খোজো, নদী হৈ বোৱাব খো

অগ্রজ সকলে কৈছিল      সৰু সৰুকৈ বান্ধিবি ঘৰ      এটা নহয়      চাৰিটা কৰ  ৷    সৰু সৰু ঘৰবোৰ    ক'ত জানো হেৰাল    এতিয়া দেখো    সকলো আকাশলঙ্ঘী হ'ল

গৰ্ভাৱতী মানুহজনী আৰু চাৰি বছৰীয়া ল'ৰাটোক মাথাউৰিৰ কাষৰ চালি খনত থৈ , কলৰ ভূৰ খনকে সাৰথি কৰি ,নাৰায়ণ ঢাপলি মেলিছিল ঘৰটোৰ ফালে। দুই এটা লাম-লাকুতু

(ফলত সি তাৰ খবৰ পাইছিল ডেৰ মাহৰ পাছত) শেষ পৰীক্ষাটো দি জোনাক গাঁৱলৈ একেবাৰে গুচি আহিছিল।সেইদিনা ভাস্কৰৰ দোকান খন বন্ধ হৈ আছিল। তাক নিবলৈ অনিন্দ্য ৰৈ আছ

দ্বিতীয় দিনা স্কুলৰ পৰা আহি সৌৰভ দোকানলৈ গ'ল দোকানত তাৰ কৰ্মপটুতা দেখি মালিকে তাক বৰ ভাল পোৱা হ'ল লাহে লাহে দোকানৰ গ্ৰাহকৰ ভিৰ বাঢ়িল ৷ মালিকে

নেৰানেপেৰা বৰষুণে নদীখন গৰ্ভৱতী কৰিলে গা ৰ'দাই বহি থকা চৌপাশৰ খাল বিলে জোখতকৈ অধিক পিঁয়াহ গুচাই জলসেৱন কৰিছে গঞা ৰাইজৰ ভোকৰ ভাত চকুৰ টোপনি হৰিছে নৈপ

বুটা সপোনৰ     বাছি বাছি ফুল তুলি     গঢ়িব লাগিব জীৱন  ৷    সেউজীয়া জখলাৰে    বগাই গৈ চিঙি আনা    তৰা ফুলৰ ঠোপা  ৷    তমসা বাটত    হাজাৰ কাইঁটৰ খোচ    সহ

জোনাকৰ কথাবোৰ মন দি শুনিছিল যদিও সি বিড়ি,চাদা নোখাৱাকৈ থকা নাছিল এদিন জোনাক আৰু ভাস্কৰ বহি আছিল ভাস্কৰহঁতৰ পিছ ফালে থকা ডাঙৰ পুখুৰীটোৰ পাৰত।ভাস্কৰে তাৰ

দীঘলীয়া হুমুনিয়াহ কাঢ়ি মিঃ ৰাজুৱে ক'লে " এইয়াই আছিল মোৰ জীৱনৰ প্ৰথম আৰু আধৰুৱা প্ৰেমকাহিনী যি আৰম্ভ নোহোৱাৰ আগতে সমাপ্ত হ'ল ৷ সত্যমে মুখখ

ৰদালি পুৱাতেই এঙামূৰী দি, নিহালিৰে সামৰি পেলাওঁ, মোৰ অঘৰী মনৰ সপোন বোৰ, খুপি খুপি পেলাওঁ প্ৰতিটো খোজ, মুকলি আকাশ আৰু মই, ব্যস্ততাৰ প্ৰতিটো পধূলি, মোৰ গণনা শ