অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

এদিন বেলিটোৰ দৰেই প্ৰতিশ্ৰুতি দি    ৰৌদ্ৰোজ্বল পুৱাটো হেৰাইছিল।    স্বপ্নৰ চাকনৈয়াত জীৱনৰ ষ্টেচনগানত    হুমুনিয়াহৰ অন্য এক মাত্ৰা।    নিৰলস খোজবোৰ থ

সাহিত্য মানে কি ? সাহিত্য বুলি ক’লে আমি কি বুজো ? দেখা অথবা শুনাত একেবাৰে সহজ প্ৰশ্ন , কিন্তু ইয়াৰ উত্তৰ খুউব সহজে দিব পৰা নাযায় | কাৰণ সাহিত্যৰ বাহ্

পশ্চিমফালৰ পৰা মানুহৰ চিঞৰ-বাখৰ ভাঁহি আহিছে | দ'তা যদুনাথে কাৰণটো জানিবলৈ ওলাই গৈছিল পশ্চিমফালৰ চুকটোলৈ | আদহীয়া মহিলা এগৰাকীয়ে দ'তা যদুনাথক উ

মাজে মাজে  উজাগৰী ৰাতিটোৰ সতে  সাৰে থাকো মই ! আন্ধাৰ ৰাতি আকাশৰ তৰাবোৰ গণি  পাৰ কৰো উৎকণ্ঠিত সময়বোৰ; বতাহৰ সোঁ-সোঁৱনি  এটি নামি আহে; বতাহত কঁপে গছৰ পাত। খি

মোৰ পদূলিত ভৰি দিলাহি সুগন্ধি হৈ আহিলা ৰঙ বিৰঙী ফুল হৈ চৌদিশে সজালা কেতিয়াবা এছাটি বতাহ হৈ গালে-মুখে স্পৰ্শ কৰিলা কিন্তু তুমি অহাৰ পিছতো কিয় জানো দুৱাৰত কি

(০১) স্মৃতিৰ মানসপটত অগা-ডেৱা কৰে; এমুঠিমান অনুভৱ, অনুভৱৰ ডেউকাত  দুপাখি মেলি উৰিব খোজে আৱেগবোৰে। (০২) আৱেগৰ বুকুত আছে হাজাৰটা সপোন, সপোনৰ সময়ত কৃষ্ণচূড়াৰ অ

ঐ,, তই হেনো যৌৱনা নাৰী? কিন্তু তোৰ বাবে এই যৌৱন,, বেদনাৰে ভৰা এটি হাঁহি।। সুখে-দুখে পাৰ কৰি অহা,, তোৰ এই যৌৱন,, জীৱন গঢ়াৰ এক সংগ্ৰাম।। হাজাৰটা আশাৰ বান্ধোনে

এখন মুকলি আকাশ উপহাৰ দিবা সজাই তুলিম বন পক্ষীৰ এখন ধুনীয়া দেশ কোলাহলৰ পৰা বহু দূৰত ৰামধেনুৰ সতে সংগীতৰ মূৰ্ছনা তুলিম সুখী হ'ব এখন সেউজীয়া দেশ ৰঙা চিঙা ৰ&#

সিহঁত আহিছে... অৰুণ উদয়ৰ পৰত কংক্ৰীটৰ বাটেদি , ওঁঠযুগলত প্ৰস্ফুটিত অকৃত্ৰিম দুটি হাঁহিৰ চিকমিকনি । লগত‌‌ হেঁপাহৰ জোলোঙা ভৰাই আনিছে... আপোনৰ উমাল আৱেশ-যি

নেটৱৰ্ক,সামাজিক মাধ্যম,ইণ্টাৰনেট এইসমূহৰ মাজতে আজিৰ মানৱ সমাজ ব্যস্ত।কাৰোৰে মনতে নপৰে মাহী,পেহী,জেঠাই,মামা,ককা-আইতালৈ।মনত পৰিবই বা কিয়?আজিৰ দিনতটো আগৰ

আজি ধন , সম্পদ , টকা পইচা,ঐশ্বৰ্য, বিভূতিৰ অধিষ্ঠাত্রী দেৱী লক্ষ্মী দেৱীৰ আৰাধনাৰ দিন | শাৰদীয় দূৰ্গা পূজাৰ পিছৰ পূৰ্ণিমাৰ দিনাই লক্ষ্মীদেৱীক আৰাধনা ক

শ্যাম হোটেলৰ ডিস্পোজেল গিলাচৰ এপিয়লা ফিকা বন্ধুৰ উচটনিত ময়ো বহিলোঁ নীলা চিঞাঁহী আজি উন্মোচিত হোৱাৰ পথত প্ৰাণ সতীৰ পাগল প্ৰেমিক মই তাই হাঁহে , উপভোগ কৰে নি

সেই প্ৰাচীন শিলটো শিলামূৰ্তিলৈ ৰূপান্তৰিত হোৱাৰ পৰা মানুহৰ লানি নিছিগা সোঁত তেতিয়াৰ পৰা এতিয়ালৈ শিলামূৰ্তিটোৰ চৌদিশে নিতৌ জ্বলে সুগন্ধি ধূপ-ধূনা শলিতা অৰ্প

ঘনঘোৰ বাৰিষত অক্লান্ত পৰিশ্ৰম কৰি মূৰৰ ঘাম মাটিত পেলাই , হাড়ক মাটি কৰি শ্ৰম কৰি আহাৰ--শাওণ মাহত খেতিয়কে পথাৰত সপোন সিঁচে | কিমান যে আশা খেতিয়কৰ ,তেওঁ

আইয়ে কৈছে  এতিয়া জীৱনৰ আবেলি বেলা  সুন্দৰ ঘৰ খনৰ মূধৰ খুটা ভাগিছে আইয়ে শালিকি পুৱা সপোনত দেখিছে  গোঁসাই ঘৰত বন্তি গছা ভাগিছে সুখ দুখৰ সপোন বাস্তৱ হোৱা আলয়

নিয়ৰ তুমি মুকুতাৰ মালা, টোপটোপ শব্দত মই আপোনভোলা । দুপাখি মেলি উৰি আঁহা ধৰাৰ বুকুলৈ  সপোন ৰচিবলৈ, ৰংচঙীয়া মন তোমাতে বিভোৰ । দুপৰ নিশা নাৰিকলৰ ছিৰিলি পাতৰ স&

শিৱসাগৰৰ পৰা ঘূৰি আহি গুৱাহাটী পাওঁতে পাওঁতে ৰাতি ন বাজিল । ঘৰত সকলোৰে বাবে ভাত ৰান্ধিবলৈ কৈ থোৱা আছিল আৰু মুনলিমাহঁতকো খাই যাবলৈ ৰুণে অনুৰোধ

চকু দুটা ডাঙৰকৈ মেলি বিৰিং বাৰাং অস্ফুট স্বৰত মূৰত মেঘৰ কলীয়া টুপী পিন্ধি নিশ্চয় যাদুৰ পৰশত শাৰদ টুপুৰ টাপাৰ চকুৰে নিগৰিছে পানী মোৰ বাদে আন কাৰো সাধ্য না

সৌ সিদিনা অহা বাৰ্তাটো,, দিহিং পাটকাই বৰ্ষাৰণ্যৰ বাবে অশ্ৰুৰ আলিংগন।। প্ৰকৃতি আৰু পশুকুলৰ সকলো সম্বন্ধ,, নিছিল ধ্বংসৰ অগ্ৰগতি।। নীল-বৰণীয়া নভোমণ্ডলৰ তলত,,

একাবেঁকা পথেৰে ধাৱিত মৌন সময়বোৰ মোৰ বাবে মাংসলোভী পিনহাৰা  এৰি দিব লগা হৈছে  য’ত ভাৱনা কল্পনা সপোন আৰু মানসিক চেতনা ৷ তিলতিলকৈ গোগ্ৰাসে  উদৰস্থ হৈছে জীৱনটো ক

এটা অতি শান্ত সমাহিত পক্ষী পাৰ /বগা ৰঙৰ পাৰ চৰাইক শান্তিৰ প্ৰতীক হিচাপে গণ্য কৰা হৈছে /যিকোনো কাম বগা পাৰ উৰুৱাই শুভাৰম্ভ কৰা হয় | ভাল লাগে যেতিয়

ৰাতিৰ আকাশখন আজি ভাল লগা নাই।ভাল লগা নাই হাঁহিবোৰ,ভাল লগা নাই আইৰ হেঁপাহবোৰ,পিতাইৰ আজন্ম সপোনবোৰ , আজি.......আজি তাৰ একোৱেই ভাল লগা নাই। আকাশখন কিবা

বৃহত্তৰ দক্ষিণ কামৰূপ অঞ্চলৰ ছয়গাঁও এটা উল্লেখযোগ্য নাম | কাৰণ ইয়াতেই অৱস্থিত অসম বিখ্যাত চণ্ডিকা দেৱালয় আৰু চান্দো সদাগৰৰ মেৰঘৰ | আমি আগৰ কিছু লে

মাটিৰ মানুহ আমি, দু:সময়ত কেতিয়াবা  চৌপাশৰ কোলাহল আৰু অস্হিৰতাত বিভ্ৰান্ত হ'লেও হেৰুওৱা নাই স্হিতি কাহানিও । মাটিতেই জনম আমাৰ! চেনেহী মাতৃ,  তাৰ কোলা

আজি নিশাৰ মুখত এটি প্ৰষ্ফুটিত পোহৰে আৱৰি আছিল।কথাবোৰতো বেছ সুখানুভুতিৰ ভাব প্ৰকট হৈছিল। নিশাৰ মুখলৈ চাই মালিকনী প্ৰেমবালাই শুধিলে-"নিশা, অ' নিশ

আজি দেওবাৰ। খগেনৰ অফিছ বন্ধ। ৰাতিপুৱা চাহৰ জুতি লৈ বাৰাণ্ডাতে বহি তেখেতে বাতৰি কাকতখনত চকু ফুৰাই আছিল। এনেতে তেখেতৰ মোবাইলটো বাজি উঠিল। খগেনৰ পুতেক ৰ

মহাভাৰতৰ দিনৰে সাৰঙ্গ পখীৰ নাম সকলোৱে শুনিছিল। এই সাৰঙ্গ পখীৰ কথাকে বাক্যত বিকয় গৈ ক'বলৈ আগবাঢ়িছো।  আজিকালি সাংসাৰিক জীৱনত কোনো ভৰসা নাই।সেয়েহে

কাচিঁ ফুল অৰ্থাৎ কহুৱাৰ কোঁহে কোঁহে শৰৎ আহে। শৰৎ আহে নিয়ৰত ভিজা শেৱালীৰ কোমল পাপৰিত। শৰৎ যেন পূজা পৰৱৰ বতৰ, আনন্দ উৎসৱৰ বতৰ। এই সময়তে এক শুভ ক্ষণত দ

লাজবোৰ একাষৰীয়া কৰি সৌন্দৰ্য্যৰ প্ৰতিযোগিতা  তাইৰ আভিজাত্য দেহাত  ৰাজআলিৰ গতিৰোধকবোৰে বাধা দিলেই  ওফন্দি উঠে কৰদৈ যোৰ ।  শগুণীয়া লক্ষ্যবোৰ ঢুকি নোপোৱাকৈ  অ

শৰতৰ সেমেকা পূৰ্ণিমা ৰাতি চোতালত অকলশৰে বহি চাই ৰওঁ তৰাৱলীৰ খেল । ডাৱৰে ঢাকে আকাশৰ গৰ্ভ তৰাবোৰে চকু টিপিয়াই কৰিছে গৰ্ব  হয়তো মোকেই কিবা ক'ব খোজে  তিৰব

নাৰী কাৰোবাৰ ভন্টি,কন্যা পিছত গৈ কাৰোবাৰ পত্নী,বোৱাৰী,তাৰ পিছত মাতৃৰ সুখত গোটেই পৰিয়ালক সুখী কৰে।।।কিন্তু তেওঁলোকৰ যাত্ৰা ইমানতে শেষ নহয় পিছত তেওঁলোকৰ

সংবাদ মাধ্যমত প্ৰচাৰ হোৱাৰ পাছত খবৰটো সমগ্ৰ চহৰখনতে বিয়পি পৰিছিল। আৰক্ষীৰ দল আহি খানাতালাচী চলোৱাৰ পাছত সংবাদ মাধ্যমৰ মানু্হ আহি ভিৰ কৰিছিলহি ঘ

পত্নী-বিৰহে আকুল তেওঁ। শত্ৰু যে মহাশক্তিমন্ত পুৰুষ! যাৰ আৰাধ্য দেৱাদিদেৱ মহাদেৱ!! মাতা পাৰ্বতীয়েও যাক ৰক্ষা কৰাৰ ভাৰ কান্ধ পাতি লৈছে!!!

কহুঁৱাৰ উল্লাসৰ জোৱাৰ তুলি ঘন কুঁৱলীৰ বুকুফালি দুৱাৰদলিত শৰৎ । সেউজীয়া দুৱৰীত শুকুলা শেৱালিৰ দলিচাত সৰে নিয়ৰৰ মুকুতা মণি । হৃদয়ত জগাই এক শিহৰণ বাজি উঠে এক কম

জীৱনৰ ৰংবােৰ  গালে মুখে সনা আছিল । জীৱন-জোনাকত  তৰা আৰু জোনৰ দৰেই আছিলোঁ । প্ৰতিটো দিনেই যেন মধুময় আছিল । সুখবােৰ জোনাকত লিখি থৈ তৰাৰ স'তে কথা পাতিছ

মৃত্যুৰ পিছত একো নাই বুলি কোনে ক’ব পাৰে? য’ত একো নাই কিজানি তাতেই একোটা জীৱন সোমাই থাকে শূণ্য হয় য’ত হাতৰ ৰেখা কিজানি তাতেই পিটপিটাই ঘূৰি ফুৰে মৃত্যুৰ প

আজি বিশ্ব পৰিৱেশ দিৱস । বৰাৰ ছুটীয়েই নাই । সকলোতে নিমন্ত্ৰণ । অ'ত বোলে গছপুলি ৰোপণ, ত'ত বোলে গছপুলি ৰোপণ । এঠাইৰ পৰা আহি থাকোতে বাটতে কলিতাক

এখন দেশত এজন ধনী সদাগৰৰ এটা গাধ আছিল | সদাগৰজনে গাধটোক মৰমো কৰিছিল | গাধৰ পিঠিত চাউলৰ বস্তা বোজাই দি এখন দূৰৰ ঠাইত বিক্ৰী কৰিবলৈ নিছিল,আৰু মাজ ৰাস্

বুকুৱেদি বিষাদ এটা উজাই আহিছে; আশাৰ বোকোচাত উঠি সপোনবোৰ দুলিছে নৈৰাশ্যৰ অৰণ্যত কোলাহলবোৰ নিঃশব্দে ঝুলিছে অই সুখ,            দিঠকৰ পদূলিত কেতিয়া সিঁচিবি ভৱিষ

“যা দেৱী সৰ্বভূতেষু শক্তি ৰূপেন সংস্থিতা নমস্তসৈ নমস্তসৈ নমস্তসৈ নমোঃ নমঃ" ভাৰতবৰ্ষত মাতৃ পূজাৰ প্ৰচলন সুপ্ৰাচীন। ভাৰ

আজি দুৰ্গা দেৱীৰ ষষ্ঠী পূজা ৷ঘৰৰ ওচৰতে থকা পূজা মণ্ডপত উখল-মাখল লাগিছে ৷ডাঙৰৰ পৰা সৰুলৈকে চুবুৰীটোৰ সকলোৱে মিলি মা দেৱী দূৰ্গাৰ মূৰ্তি আনিবলৈ যাব ৷

যদি আমি একে ঈশ্বৰৰে সন্তান , তেন্তে আমাৰ মাজত সম্পৰ্ক কি ? সেয়া তেজেৰে গঢ়াই হওক অথবা আন কিবা | এটা কবিতাত পঢ়িছিলো , কবিতা আৰু কবিৰ নাম মনত নাথাকিল

হৃদয় জুৰুৱা এটি শব্দ - কলিজা  মন পৰশা অবুজ শিহৰণ- আলিংগন জনম জনম হৃদয়ৰ যন্ত্ৰণা !! বুজিও নুবুজা বহনা... যৌৱনৰ ভাটিয়ালি গীত জুৰি সাগৰৰ সীমনাবিচাৰি আবেলিটি

প্ৰেয়সী  তোমাৰ ওঁঠত এটি হাঁহি গুঁজিম মই ... জীৱনৰ মাৰলিত আঁকিম  তোমাৰ হাঁহিৰ প্ৰথম ছবি  কেঁকোৰা নাঙলে ঘোলা কৰা মাটিত  তোমাৰ নাম লিখি  উৰুৱাম বিষাদৰ শুকুলা ঘ

তোমাৰ বাৰু মনত আছেনে?  সৌ সিদিনাৰ কথা । যিদিনা তুমি মই পাৰ্কত বহি  কৰিছিলো প্ৰেমৰ অভিসাৰ। প্ৰতিজ্ঞা কৰিছিলা তুমি  কেতিয়াও নোযোৱা বুলি । কিয় কৰিলা তুমি এনে ক

আজৰি সময়বোৰও কেতিয়াবা  তিব্ৰ গতিৰে হত্যা কৰে ব্যাকুলতাৰ সীমাত বাস কৰা যাযাবৰ হিয়াক, প্ৰবল বিষাদবোৰও কেতিয়াবা অশ্ৰুকণা হৈ নিগৰে পোহৰহীন নীৰৱ আলি পথত কেৱল ঠি

তাইৰ নাম মৰমী আছিল। মৰমীয়ে দুবছৰীয়া কেঁচুৱাটো লৈ আহিছিল। মোৰ বৰ মৰম লাগি গ'ল। ৰাস্তাত থিয় হৈ ৰ' লাগি আমাৰ ঘৰলৈ চাই থকা দেখি মাতি

অসম মোৰ মাতৃভূমি | সুজলা সুফলা শস্য শ্যামলা আই মোৰ গৌৰৱৰ প্ৰাত্ৰী | যাৰ অপৰূপ সৌন্দৰ্যই সকলোকে হাত বাউল দি মাতে , আকৰ্ষিত কৰে আইৰ সেউজ বুকুলৈ | মোৰ

জনাৰ্ডনৰ জীয়ৰি নিশিতা মহাবিদ্যালয়ৰ শেষ বৰ্ষৰ ছাত্ৰী । তাইৰ পঢ়াতকৈ সংগীতত ৰাপ বেছি আছিল আৰু ধুনীয়া গীত গায় । গীতৰ বাবেই তাই বিহুৰ সময়ত বহু ঠাইত সংগীত