অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

সৰিয়হ ফুলিলে    হাঁহ তেলাল হয়  ।    নদীৰ সীমনাত    দুটা যৌৱনে থিয় হৈ    সৰিয়হৰ মাজত    সপোন ৰঁচে  ।    হালধীয়া ৰ'দৰ ছাঁত    একোলা বহি    সুমথিৰা--ধনীয়

কাঁচিয়লিজাক গাত লাগিছেহি হৈমন্তী সূৰুযে মেঘৰ সৈতে বাৰ্তালাপ কৰিছে... শীতৰ উমাল পুৱাটি  উদ্ যাপন কৰিম কেইটিমান মিঠা অনুভৱৰ টুকুৰাৰে... তেওঁ কৈছে- এটি চুটি কব

ভুল হৈছিল হয়তো তেতিয়া,  যেতিয়া মই তোমাৰ সৈতে চিনাকি হৈছিলো ,  যেতিয়া তুমি ভাল নোপোৱা বুলি জানিও দেৱ দাসৰ দৰে সপোনে দিঠকে মাথো তোমাৰে কল্পনা কৰিছিলো.....

ইমান ধুনীয়া ছোৱালীজনী- পত্নী নীলাই কোৱা কথাষাৰত অৰ্ণৱে ছোৱালীজনীক লক্ষ্য কৰিলে।সাইলাখ গাভৰু আকাশী,ধুনীয়া আকাশীজনী যেন তাৰ কাষত থিয় হৈ আছে। আজিৰ সমা

✍️ মানস প্ৰতীম মালী মানসৰ ঘৰ গাৱত । দেউতাকে খেতি কৰে । মানসে কলেজত পঢ়ি আছে ।মানসৰ এজন সৰু ভায়েক ও আছে । নাম ৰমেন । মাক ,দেউতাক ,সৰু ভায়েক আৰু মানসে সুখ

এটা সময় আছিল বতাহৰ নাচোনত পঢ়িছিলোঁ " জীৱন" নামৰ এটি কবিতা, বোকা মাটিৰে ঘৰ সাজিছিলোঁ, সপোনবোৰক ৰ'দত ওমলিব দিছিলোঁ, যাযাবৰী দুঃখবোৰ সামৰি সপোন

আৰুনো কিমান দিবা ,                    মোক বেদনাৰ বোজা ।।                    তোমাক এই কৈছো ,                    সেই হদয় দেৱতা ।।

সৰস্বতী জ্ঞান,শিক্ষা তথা বিদ্যাৰ অধিষ্ঠিত দেৱী।  প্ৰতি বছৰে বসন্ত পঞ্চমীত আই গোসাঁনী সৰস্বতী (সংস্কৃত: सरस्वती)  জ্ঞান, সংগীত, শিল্পকলা, বুদ্ধি আৰু বিদ

ঋতু পৰিৱৰ্তনৰ সঞ্জিৱনী বিলাই জীৱনৰ আদিম পুৱাৰ চাপিছেহি আয়ুবেলি কৃষকৰ নঙলা মুখত ফুটগধূলি গধুলি গোপাল ফুলাৰ পৰত। মেতমৰা সোণগুটি ডাঙৰি নদাই ,ভদাইকাই কঢ়িয়ায়

ঘড়ীটো তেওঁৰ বাবে ৰৈ নাথাকে। যেতিয়া আঠ বাজে,তেওঁ সাজু হয় নিতাল-নিস্তব্ধতাৰে। পেটত পেলাই এমুঠি ভাত, আলফুলে বান্ধি লয় তেওঁৰ পুৰণি চাইকেলখনত এখন দা। ডিঙিত মেৰি

মোৰ সৰু বাগিছাখনি নানা ফুল ফলেৰে ভৰা, অতি যতনে সজাইছোঁ মই নানা ৰঙী বহু মালা । ৰাতিপুৱাই উঠি চিকুনাও মই মোৰ সৰু বাগিছাখনি! ডাল ভৰি থকা ফুলবোৰে যেন মোলৈ চাই মা

হোষ্টেলত থকা এক নিবিড় অনুভূতি ব্যঙ্গাত্মক চিন্তা- ধাৰাৰ বহি:প্ৰকাশ ... ঘৰৰ পৰা আজি প্ৰায় দু-মাহ  হ'ল আই-টি-আই ক্ৰৰ্চিং কৰিবলৈ ওলাই অহা ।  ভিন্ন ধৰণৰ

কৃষক হৈ কৃষক ধৰ্ম জলাঞ্জলি দি  কিয় কৰিলা উপদ্ৰৱ উৎপাত উন্মাদনা ? আহিছিলা মহাত্মাৰ অহিংসা আদৰ্শৰে  নিজৰ অধিকাৰ অভ্যৰ্থিত কৰিবলৈ  পিচে অহিংসা আদৰ্শ পৰিহাৰ

মদাৰ ফুলা দিন বোৰত     চঞ্চল ফাগুনে  বতাহত উৰি থকা তাইৰ দীঘল চুলিৰ       বতৰা দি যায় হৃদয়ত ।   সৰা পাতত কবিতা লিখি              প্ৰেমৰ বতৰা        ফাগুনৰ ঠি

মেট্ৰিক পাছ কৰি কলেজত নামভৰ্তি কৰিলোঁ মা।  তোক এৰি থৈ আহিবলৈ মন যোৱা নাছিল মা । কি কৰিম , যাবইটো লাগিবই। যিদিনা ঘৰখন,তোক এৰি থৈ আহিছিলোঁ,  

<b><i></i></b> <b><i>    এক বেছি সাতটা দশকত</i></b> <b><i>    মোৰ দেহৰ বকিয়াইদি</i></b> <b><i>    উৰি যোৱা চৰাইৰ লগত</i></b> <b><i>    আৰু এটা যোগ হ'ল ।</i></b> <b><i></i></b> <b><i>     ভোকাতুৰৰ ভোক</i></b> <b><i>     আজিও একেদৰেই </i></b> <b><i>     থাকিল  ।</i></b> <b><i></i></b> <b><i>     চিলনীবোৰহে</i></b> <b><i>     আ

মানস আৰু ৰমেন দুয়ো ভাল বন্ধু।মানসৰ ঘৰখন অলপ দুখীয়া । দুখীয়া হ'লেও মানস আৰু ৰমেনৰ বন্ধুত্ব বিশুদ্ধ পানীৰ দৰে পৰিষ্কাৰ আছিল । দুয়ো মেট্ৰিকত ভাল ৰিজা

অন্ধকাৰচ্ছন্ন সময় পোহৰৰ নিৰ্লুপ্ততাত বিপন্ন জীৱন অতীত সোঁৱৰণত অ-কৰ্ষিত বহু পথাৰত এতিয়া অচিনাকি ফচল ভঁৰাল শূন্য মৰমৰ নীহাৰিকা,       লকডাউনে কোঙা কৰা জীৱন।

কোন  মৰমীয়াল মানুহে  মোক এই  পথটোৰ  কাষত   ৰুঁই   প্ৰতিপাল  কৰি  ডাঙৰ  কৰিছিল   জানো  মোৰচোন  ইমান  মনত  নাই   মই  তেতিয়াৰ  পৰা  ইয়াতে  আছো  এতিয়া  দেহা

মোৰ অনুভৱে ঢুকি পোৱাৰ অভিজ্ঞতাৰ জৰিয়তে ক'ব বিচাৰিছো যে শিশুৰ মন এপাহ ফুলৰ দৰে ।  ফুল পাহ আলফুলে ৰখাৰ নিচিনা প্ৰথমতে শিশুক আঘাট নোপোৱাকৈ আলফুলে ৰাখ

✍🏻লখন  লকডাউনৰ পিছত কাষৰ বোৱাৰী এজনীয়ে ল'ৰাটোক অংক প্ৰশ্ন কৰিছে:-  এটা খালত দুটা বগলী আছিল তাৰে লগত যদি আকৌ এটা আহে কেইটা বগলী থাকিব ? বোৱাৰীৰ পুতেক

"মই তহঁতৰ বিদায় সভাখনত উপস্থিত থাকিব নোৱাৰিম এফালে যাব লগা হ'ল।" হঠাৎ দশম শ্ৰেণীৰ  কেইবাজনী ছাত্ৰীয়ে ফেঁকুৰী কান্দি উঠিল। "আপুনি আজ

আজি যেন বৰঙাবাৰী কঁপি উঠিছে দেশভক্তিৰ শ্লোগানেৰে আকাশ ৰজনজনাইছে, বুকুত দুৰ্বাৰ সাহস আৰু আকাংক্ষা লৈ কনকলতা জনীও আগবাঢ়ি আহিছে আগবাঢ়িছে মৃত্যুবিজয়ী  বৰঙাব

ডিক্সনেৰীৰ পাত লুটিয়াই লুটিয়াই বিচাৰিছিলোঁ, তোমালৈ লিখিবলৈ ধুনীয়া ধুনীয়া শব্দ। কি লিখিম, কি নিলিখিম ?  একো বিচাৰি পোৱা নাই?  এই যে মই এতিয়া উকা পৃষ্ঠ

কিতাপৰ পৃষ্ঠাই পৃষ্ঠাই আঁকি দিয়া হ'লেও তোমাৰ ছবি তুমি  বুজি নাপালাহেঁতেন !  দুচকুত আঁকি কি লাভ ?  তোমাৰ ঘৰ বিচাৰি  হৃদয়ৰ দুৱাৰ দলিত  ৰৈ আছিলোঁ !  মোক দ

গণতন্ত্ৰৰ আলেঙে আলেঙে  লহপহকৈ গজি উঠিছে অগণতান্ত্ৰিক বীজবোৰ । ওৰণিৰ আঁৰত কান্দিছে গণতন্ত্ৰ  সাম্প্ৰদায়িক সম্প্ৰতি সংৰচনাবোৰ দেখি  জীৱ শ্ৰেষ্ঠ মানৱৰ নৈতিক

আকাশে কাণে কাণে কৈ গ'ল  প্ৰেমৰ বতৰা  সদ্যস্নাতা জোনালীৰ  ৰূপোৱালী ওৰণি তলৰ  হাঁহিৰ  ঠিকনা তুমি নদী হোৱা চোন... মৰমৰ সোঁত হৈ বৈ যাম  জিক মিক বালি চৰত কঁহু

বাৰীত আছিলোঁ  গৈ এবেলা  কাম কৰি    ক'ৰবাৰ পৰা এজাক চৰাই আহি  পাখি মেলি পৰে   জাকপাতিয়ে উৰে ঠোক ঠোঁটত নিলে যিমানখিনি পাৰি। মাঘ মাহৰ কিনকিনিয়া বৰষুণ টোপাট

আজি ৰবীনৰ মনটো অলপো ভাল লাগি থকা নাই । গাৱঁৰ পথটোৱেদি ঘৰলৈ বুলি আহি থাকোঁতে তাৰ নাকত লাগি থকা কেচাঁ মাটিৰ গোন্ধই এতিয়াও তাৰ মনটো উদাস কৰি ৰাখিছে । চহৰ

জোনাক বিচাৰি আহিনে  হাহাকাৰ কৰিছে... দূবৰি বনৰ সেউজীয়াত  সময় থমকিছে... বাজিছে আধাফুটা গান... কবিতাৰ পদূলিত নিয়ৰৰ ফুলবোৰে  বিলাইছে পাগলাদিয়াৰ সুবাস  হওঁ

দুপৰীয়াৰ ৰ'দালীত অবাঞ্চিত অনাকাংক্ষিত মেঘমল্লাৰ ৰাগ । হঠাৎ ধুমুহা বজ্ৰপাত  আৰু মুষলধাৰ বৰষুণ । অৱধাৰত বৈ আহিল  এখন ঝিলম । সিপাৰে  সসাগৰা । ইপাৰে বুকুত ইতি

ন বজাত বিছৰা পানীয়বিধ সলনি হ'ল দুপেগৰ পৰা দুই ইউনিটলৈ ! ✍আকাশ দাস , নলবাৰী

অ মা, মা.....             আজি আমাৰ পৰীক্ষাৰ বহি দিলে।মই অসমীয়াত ৯০ পালোঁ মা।অংকত কিমান পালি? মই কলোঁ ,৬০ ।            মোৰ নাম ৰিতুপন।মই বৰ্তমান দশম শ্ৰে

তুমি যি এবাৰ গ'লা আৰু ঘূৰি নাহিলা, গোটেইখন বিচাৰিও তোমাক বিচাৰি নাপালোঁ কেতিয়াও। চিঞৰি চিঞৰি তোমাক মাতি মাতি বহুত কান্দিলো কিন্তু.......... তুমি মোৰ হি

আকৌ এবাৰ সাজিব খুজিছিলোঁ কল্পনাৰ কাঠি-কামিৰে স্বপ্নৰ বালিঘৰ, এটি দুটি হাজাৰটা বালি আৰু অলেখ আশা, পেণ্ডুলামৰ কাঁটাডাল ঘূৰিছে, টিক্ টিক্ টিক্, এটাৰ ওপৰত এটাকৈ

<b><i></i></b> <b><i> ১)ৰাষ্ট্ৰীয় কন্যা শিশু দিৱস ।</i></b> <b><i></i></b> <b><i> ২)১৯৪৩ চনত ভাৰতীয় চলচিত্ৰ পৰিচালক সু্ভাষ ঘাইৰ জন্ম ।</i></b> <b><i></i></b> <b><i> ৩)১৯৬৬ চনত ভাৰতীয় বিজ্ঞানী হোমী জাহাংগীৰ ভাৱাৰ মৃত্যু ।</i></b> <b><i></i></b> <b><i> ৪)১৯৫০ চনত &

হৃদয়ত এথোঁপা গোলাপেৰে,   সজাই ৰাখিছো !   "একাজ্বলি ভালপোৱা"   মাথোঁ তোমাৰ অপেক্ষাই,   তুমি কেতিয়া আহিবা ??   গোলাপ পাহিওঁ শুকাই গ'ল   তুমি যে

মোৰ বাবে হৈ ৰলা তুমি চিৰযুগমীয়া হৃদয়ৰ হাজাৰ জন শ্ৰোতাৰ হাহাকাৰ, হাজাৰ হাজাৰ শ্ৰোতাৰ বিননি, কিমানজনৰ যে তোমাৰ বাবে           আল্লাৰ ওচৰত দোৱা।। নাই নাই

ৰাষ্ট্ৰপতিৰ পৰা মানৱ-বন্ধু খিতাপৰ ক্ষ্মাৰকখন গ্ৰহণ কৰি সত্যবানৰ সাতচল্লিচ খ্ৰী:পূৰ্বত জুলিয়াছ চিজাৰে জেলা সমৰ জিকি কোৱা 'ভেনি ভিদি ভিচি' বাক্

মোৰ মন আজি আথান  বুকু বিষন্ন বিৰাগ  ছহিদে তেজ দি  স্বাধীন কৰিলে মোক  ছহিদে জীৱন উচৰ্গা কৰি  জন্ম দিলে অসম ভূমিক । যি ভূমিয়ে আকৌ  জন্ম দিলে  শংকৰ মাধৱৰ পৰা আদ

এজাক কাল ধুমুহাই অজিতৰ বুকুতো বিষাদ বেদনাৰে উখলমাখল কৰি পেলাইছিল ।ৰুক্মবীৰ ৰূপী ককায়েকৰ হৃদয়হীনা ব্যৱহাৰত নীচজাতি ছোৱালী ফুলমতীক বিয়া কৰোৱাৰ পাছতে জন

যদি এটা জাতিৰ অস্তিত্ব বিপন্ন হোৱাৰ পৰা ৰক্ষা কৰিব লাগে , যদি এখন সুন্দৰ পৃথিৱী চাবলৈ অপেক্ষা কৰিব লাগে তেন্তে কন্যা ভ্ৰুন হত্যা কৰাৰ পৰা বিৰত থাকক |

পদুলিৰ কাষৰ শিমলু জোপাৰ সুগন্ধ চৌপাশে বিয়পি পৰিছে । ৰক্তিমৰ মাকে ঢলপুৱাতেই উঠি বাঢ়নিৰে চোতাল সাৰিব লৈছে। কাষতে ৰক্তিমো থিয় হৈ আছিল । মাকৰ বয়সে তিন

তোমাৰ এটা কথা মনত  আছে নে নাই  মই নাজানো ৷ সেই যে নিৰ্জন ঠাইৰ  আঁহত গছজোপাৰ তলত, তুমি আৰু মই বহি কথা পাতিছিলোঁ। সুখ দুখৰ কথা বতৰা, আলোচনা কৰিছিলোঁ। মই এদি

তুমি যি কৰিলা ভালেই কৰিলা, বন্ধুত্বৰ নামত প্ৰথমে কাষ চাপিলা ৷ এতিয়া আকৌ চোৰৰ নামত মোৰ হৃদয়খনকে পছন্দ কৰি তুমি চোৰ কৰিলা নিলা ৷ জানিব পাৰোনে, তোমাৰ বন্ধু হোৱাটো কি

মই নিবিচৰাকৈয়ে,          তোমাৰ দুচকুৰ প্ৰেমত পৰোঁ ।।   অস্পষ্ট হৈ পৰে,          এই মোহমায়াৰ ধৰা ।।   তোমাৰ সেই মিচিকিয়া,          হাঁহিৰ ভাঁজত।।   টুলপৰা

ল'ৰা ছোৱালী দুটা শুই নিহপালি দিয়াৰ পাছত ধীৰাজে হতাশগ্ৰস্ত হৈ ঘৈণীয়েক কৃষ্টিক তাহাঁতৰ জীৱনলৈ নামি অহা ধুমুহাজাকৰ সম্ভেদ দিলে ৷ গিৰিয়েকৰ মুখত সকলো

<i></i><i><i> <i></i> তোমাৰ বাবেই মই</i> </i> <i> জীৱন পাইছিলোঁ,</i> <i> তুমিয়েই মোৰ সুখ দুখ</i> <i> সকলো আছিলা।</i> <i> তোমাৰ বাবেই  আগবাঢ়িছিলোঁ মই</i> <i> জীৱনৰ যাত্ৰাত।</i> <i> দুখত কাতৰ হ'লে</i> <i> তুমি হৈছিলা দুখী</i> <i> মোৰ বাবে তুমি স

মাকৰ মৃত্যুৰ লগে লগে তেওঁলোকৰ ঘৰখনৰ অস্তিত্ব নাইকিয়া হৈ গল। অন্ততঃ পলৰ কাৰণে পলৰ জীৱনত তেওঁৰ আৰু একো চিন নাই।          পল হ'ল এজন মেধাৱী ছাত্ৰ। তে

বহু দিনীয়া প্ৰস্তুতিৰ অন্তত তাই সোমাই পৰিল আজি সেই বিশেষ দিনটোত । গা ধুই আহি চকী খনত বহি তাই ভাৱনাত বুৰ গল। বিগত পাঁচটা বছৰে তাই এই দিনটোৰ বাবে বাট চা