অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শঙ্কৰদেৱ অসমীয়া সাহিত্য সংস্কৃতিৰ জনক । যাৰ অবিহনে অসমীয়া সভ্যতাই বাট নেদেখে । অসমীয়া সমাজ খনক চিনাকি দিবলৈ যিবোৰ সমলৰ প্ৰয়োজন হয় এ

ধলপুৱাতেই উঠিবি দেই মন্দাকিনী  উঠিয়েই সূৰুয দেৱতাক স্মৰণ কৰিবি, সপিবি ইশ্বৰতেই সকলোটি ধলপুৱাতেই উঠিবি দেই মন্দাকিনী।। দুহাতত জেতুকা বোলাই  এজনী কুন্দট-কটা

আশাবোৰ আকৌ পোখাইছে, সপোনবোৰো ঠন ধৰি উঠিছে, অসীমলৈ চাই। আজি সকলো শান্ত হৈ পৰিছে, এক নতুন প্ৰভাতৰ সন্ধান কৰিছে, পুৱাৰ বেলিটিলৈ চাই।। নতুনত্বৰ আশাত আজি মই পুৰণি

বিশ্ব ত্ৰাস ক'ভিড ১৯ ( ক'ৰণা ভাইৰাচ) এ কোঙা কৰি পেলোৱা বছৰটোৰ বিদায় ক্ষণত আৰু এটা নতুনৰ আশা আৰু সম্ভাৱনাৰ বিপুল প্ৰতিশ্ৰুতি লৈ যাব ধৰা বছৰটোৰ

তুমি কৰা প্ৰতাৰণাৰ কাৰণে দুখ মই কৰা নাই ; আছোঁ অকলশৰে জীয়াই তোমাৰেই স্মৃতি বুটলি, নিৰৱধি অশ্ৰুৰ নিমজ বেদনাবোৰ মোহাৰি মোহাৰি... হেঙুলী প্ৰভাতত দূৰন্ত আশাৰ চা

সপোন তুমি ক'লৈ গুছি গ'লা ক'ত যে তোমাৰ ঠিকনা পাম জানো তোমাক বিচাৰি য'ত তোমাৰ বাসস্থান সপোন তুমি মাতিবা এবাৰ মোকো নাযাবা মোক অকলশৰীয়া কৰি এৰি

নীলা ভেদি গৰজি উঠে আকাশে, ভয়ত উচুপে পৃথিৱী কচুপাতৰ আঁৰত লুকাবলৈ ৰৈ থাকে কোনোবা ৷ নীলা ভেদি বৰষুণ নামে, বিজুলীয়ে চুমা দিয়ে তাতো হয়তো থাকে সূত্ৰহীন মৰম ৷ অচিন গ

নিসংগতাৰ কলীয়া এন্ধাৰ সাৱটি লৈ  বিষাদৰ লুণীয়াত ডুব যোৱা কিয়  মনৰ চকুৰে চোৱাচোন এবাৰ  চৌপাশে উৰি আছে এজাক সপোন  তোমাক আঁকোৱালি ল'বলৈ । খুলি দিয়া হৃদয়ৰ ৰ

সঁচাই ৰহস্যময় এই জীৱন।জীৱন নামৰ এই প্ৰহেলিকাত প্ৰতিটো খোজত বিয়পি থাকে অসংখ্য ৰহস্যৰ থুপি।প্ৰত্যেকৰে থাকে একো একোটা নোপোৱাৰ দুখ।বহুতো অপূৰ্ণ সপোনৰ জীৱা

সত্যই অৱশেষত ঘৈণীয়েক প্ৰতিমাক সৈমান কৰাই ককায়েক নাৰায়ণৰ ল'ৰা নন্দনক চহৰৰ স্কুলখনতে নাম লগাই দিলে ৷ ককায়েক নাৰায়ণ আৰ্থিক দিশত টনকিয়াল নহয় আৰু

মৃত্যুৰ সিপাৰৰ ক্ৰন্দনত তিতি গৈছে বৌদ্ধৰ অশৰীৰি আত্মা বোধিদ্ৰুম বিছাৰি বট বৃক্ষৰ পলায়ন বছৰটোৰ শেষৰ দিনত অতি ভাবুক হৈ সিন্ধি খান্দিছে একো একোটা কবৰৰ পৰা জেহ

"জীৱন মানেই মিছা সপোনৰ এক মায়াৱী ঘৰ যি মনে নিবিচাৰিলেও সময়ত সমাধিস্থ হ'ব অতীত পৃষ্ঠাত নীৰৱে।" মৰমৰ নীলাভ                       একুৰা জুই।

খিৰিকীত নিৰ্বাচন মিথ্যাচাৰ পাচন শান্তক দমন, দুষ্টক পালন। কিনো সাম্প্ৰতিক, কিয়েই বা অতীত! বগা কুৰ্তা, হালধীয়া সাংবাদিক। জনতা বছা মাছ, নেতাবোৰ হেঁতা। বিপ্লৱীৰ

(১) মই ক্ৰমশঃ মৰি গৈছোঁ, কথাবোৰ কোৱাই নহ'ল। বন্দীত্বৰ চকুলোতকৈ মৃত্যুকেই শ্ৰেষ্ঠ বুলি আজি অকপটে মই মানি লৈছোঁ। কথাবোৰ পাহাৰটোৰ বুকুত গুঁজি থৈ আহিছোঁ।  ম

পোনাকণ !!তোৰ শোৱাপাটী এৰিবৰ হোৱাই নাই নেকি?? এফালে বিহগৰ কিৰীলিয়ে বসুধা ৰজনজনাইছে।।মা ! ককাৰ লগতে মোকো একেলগে এটুপিমান ফিকা চাহ দিয়া।। বুজিছ পোনাকণ

কৃষ্ণচূড়া ফুলাৰ বতৰত   হৃদয় পথাৰত চিৰাল ফটাৰ ৰেখাবোৰে মানচিত্ৰ অংকন কৰিছে বিস্বাসঘাটকতাৰ সূত্ৰ লৈ। অযুত হেপাহ থকাৰ সত্বেও হাঁ‌হি এটা গজালি মেলাব পৰা নাই ও

মোক বচোৱা , মই ডাইনী নহয় ৷ কেইজনমান নৰপিশাচৰ বাবে , তোমালোকে মোক ডাইনী নবনাবা ৷ মোক যে ডাঠ জংঘলখনলৈ নি , নৰ পিশাচ কেইটাই, গাৰ গোন্ধটো লৈছিল, সেইদিনাই তেওঁলোক

সেই দিনাও আহিছিল বসন্ত,  তুমি আহিবা বুলি,  বুকুত আছিল ভাল পোৱা অফুৰন্ত।  তুমি আহিবা বুলি,  আনিছিলোঁ ফুল গোলাপ ,তগৰ , জৱা আৰু কৃষ্ণ চূড়া।  লিখিছিলোঁ গান কব

২৫ বছৰ আগতে গৰিমাই গিৰীয়েকৰ কাৰ্যালয়ত দৰকাৰ হোৱা বাবে যুগ্ম ফটো উঠিবলৈ ওচৰৰ খুৰীয়েকৰ পৰা কাপোৰ এযোৰ আনি চহৰৰ ষ্টুডিঅ'লৈ গৈ ফটো উঠিছিল।      ২৫

নিৰু তৃতীয় বাৰৰ বাবে গৰ্ভৱতী হৈছে  ৷ আগৰ দুইয়োটা সন্তান ছোৱালী ৷ তাক লৈ গিৰিয়েকৰ কোনো আপত্তি নাই কিন্ত  শাহুৱেকহে সুখী নহয় ৷ সুবিধা পালেই শাহুৱেকে

সাক্ষাৎকাৰ বুলিলেই আমি বুজো কোনোবা এজন নিৰ্দিষ্ট ব্যক্তিৰ অন্ত:নিৰ্হিত ভাৱবোৰ বহি:প্ৰকাশ কৰা।সাধাৰণতে প্ৰায়ভাগ সাক্ষাৎকাৰেই বিশিষ্ট ব্যক্তিৰ দেখিবলৈ প

স্বাধীন নে মই?মই শোষিত,বঞ্চিত,ধৰ্ষিত, নিয়ন্ত্ৰিত। সমাজে মোক চিনাকি দিয়ে এনেদৰে।কিন্তু,সমাজৰ সেই মহান ব্যক্তি সকলৰ জন্ম হয় মোৰ গৰ্ভতে।তেন্তে মোৰ চিনাকি

নেজদালহে গুহাত এৰি থৈ আহিলো | মঙহ দেখিলেই কিমান যে ফন্দী | কেনেকৈ দুটুকুৰা লুকাই চুৰকৈ খাব পাৰি ঘৰলৈ বুলি অলপ | লোভৰ জিভা বাৰ হাত দীঘল হয় | কি ক'ম  জোলো

সময়ৰ মহিমা অপাৰ নাই কোনো পাৰাপাৰ আহে সময় যায় সময় সময়ে গঢ়ে জীৱন  বান্ধে সেউজবুলীয়া আলি ৰং ৰূপ ৰসেৰে ভৰা এটি জীৱন সময়ে সৃষ্টি কৰে নিতৌ ন ন আঁচনি সচাঁকৈ আচৰিত,

হে নাৰী  প্ৰেমৰ সুগন্ধী পথত  পখীৰ গীতৰ তালে তালে  তােলা তুমি নূপুৰৰ ধ্বনি......, জীপাল হৈ পৰক  আমাৰ ভালপোৱাৰ কঠিয়াতলী ।। হে নাৰী  প্ৰেমৰ সুগন্ধী পথত  সিঁচি দি

প্ৰিয়তমা! তুমি জানানে আজি কোন ৰাতি?? আজি আমাৰ সেই সপোনৰ ৰাতি, যাৰ অপেক্ষাত আমি আপোন পাহৰা হৈ আছিলোঁ। আজি সেই ৰাতি যাৰ সপোন দেখিছিলোঁ দুয়ো মিলি। আজি সেই

এইকেইদিন ৰহিম মাষ্টাৰৰ ব্যস্ততাৰ ওৰ নপৰা অৱস্থা। একমাত্ৰ ছোৱালীজনীক বহিঃৰাজ্যৰ পৰা ডাক্তৰ বনাই আনিবলৈ ইতিমধ্যে সকলো কাম প্ৰায় সম্পূৰ্ণ। নিজে ডাক্তৰ হ

আপোনালোকে দলিয়াই দিয়া টোপ্ গিলি গিলি আমিবোৰ এতিয়া নোদোকা প্ৰাণী, অভাৱবোৰ কেইদিনমানৰ বাবে এতিয়া আমাৰ অচিনাকী ৷ আপোনালোকৰ ঘোষণাবোৰক লৈ ব্যস্ত আমিবোৰ , এই যেন

'বৈভৱী' ক মানুহ বোৰে পাগলী বুলি ক'বলৈ অকণো কুণ্ঠাবোধ নকৰে। হয়, তাই অলপ মানসিকভাৱে দুৰ্বল, তথাপিও? বহু চেষ্টা কৰিও গাঁওখনৰ মানুহবোৰে তাইৰ আ

বহুদিন বহুবছৰ পাৰ হৈ গ'ল, সপোন এটাক  বান্ধি থোৱা,  এটা এটাকৈ বহুত সপোনে খুন্দিয়াইছিল        মোৰ ঠুনুকা হৃদয়খনত, এটা যেন চিনাকি সুৰ ভাঁহি আহিছে     দূৰৈ

মৌনতাৰে দিগ্বলয়ত  ধাৱিত  কালৰ কোলাত । ক্ৰমে বিপন্ন তুমি অথবা আমি । ক্ৰমে ইতিহাস হোৱা--  এটি এটি দিনৰ দস্তাবেজত   লিখিত হয় বিশ্বাসঘাটৰ  যন্ত্ৰণা আৰু সমাধিস

শীতৰ জুহালত কথাৰ পাগ উঠে, শীতৰ জুহালত মৰমবোৰে প্ৰাণ পায়। আইতাৰ এলান্ধুকলীয়া জুহালতে  শীতৰ আগমনে পাতে কত' ৰঙৰ সমাহাৰ। কাণ পাতি শুনো আজিও ক'ৰবাত যে

পিকু, মাকৰ দ্বিতীয় কন্যা সন্তান । বায়েকৰ বিয়া হৈ গ'ল । ঘৰত ভায়েক এটা আছে । দেউতাকে দ্বিতীয় বিবাহ কৰাই বেলেগ হৈ গ'ল । পিকু আৰু মাকে আনৰ ঘৰত কাম

বৰ্ষাই ধৰিত্ৰীক হেঁপাহ পলুৱাই ধুই নিকা কৰিলে । সেউজী শৰৎ ঋতুৰ আগমনৰ লগে লগে কাৰোবাৰ বিবাহ উপযুক্ত পাহুবাল ডেকাৰ সৈতে, কাৰোবাৰ বৰ ঘৰৰ শুৱনি গাভৰুৰ (ব

আমি বিশ্বৰ দুৱাৰত উচৰ্গা কৰিছোঁ, নিজৰ ভাষা সংস্কৃতি অহোপুৰুষাৰ্থ কৰিছোঁ অসমীয়া জাতীয় জীৱনৰ লগতে ভাষা সংস্কৃতিক আয়ত্ত কৰিবলৈ ৷ তথাপিও আমি বহুতৰে হাঁহিৰ পাত্ৰ, আ

আজি আমি স্বাধীন দেশৰ গীত গাব পাৰিছোঁ। কিন্তু .... কিমান স্বাধীন আমি! নাই আজি আমাৰ ইংৰাজ শাসন, নাই সেইসকল ইংৰাজৰ কবলত। তথাপিও বোমা - বাৰুদৰ আতংকত আজিও কান্দে,

তোমাক লগ পোৱা সেই মধুৰ সময়কণৰ কথা মনত পৰিলে  বৰকৈ বিষায় মোৰ বুকুখন চাৰিটি নয়নত যে লাজৰ ঢৌ  উঠিছিল । দুচকুলৈ চাই কথা পতা সাহস  যেন একেবাৰে নাছিল তোমাৰ দুচকুল

চকুৰ আগতে     চিলনীয়ে থপিওৱাদি              থপিয়াই লৈ যায়                    তেওঁ মোৰ তেজাল                                      কলিজা । ঠোঁটৰ আঘাতত

৭ বছৰীয়া ল'ৰাটোৱে ভনীয়েকজনীক ভাত খোৱাই দি থকা দেখি এক তৃপ্তিত শ্ৰুতিৰ বুকু ভৰি গ'ল। নষ্টালজিয়াই হেঁচা মাৰি ধৰিলে। এখন পুৰণি অথচ ৰঙীন ছবিয়

প্ৰতি, বাস্তৱলৈ মৰমৰ বাস্তৱ প্ৰীতিভৰা স্নেহ গ্ৰহণ কৰিবা। তুমি ঠিকে আছানে ?শৈশৱৰ দিনবোৰলৈ মোৰ বাৰুকৈয়ে মনত পৰে ।পখিলা খেদাৰ দিনবোৰত পখিলাৰ পাছে পাছে দৌৰি

কেন্সাৰে জীৱন শেষ কৰে কিন্তু ক্লীৱত্ব‌ই বংশানুক্ৰম ছিন্ন কৰি দিয়ে । ✍️মমী কুর্মি বোকাখাত

হয়, ধৰ্ষণ শব্দটো হৈছে এটা ভয়ংকৰ শব্দ। এই শব্দটো শুনিলেই হৃদয়ত প্ৰচণ্ড আঘাত অনুভৱ হয়। শ্বাস-প্ৰশ্বাস স্তব্ধ হৈ পৰে। মানসিক যন্ত্রণাই বিব্ৰত কৰি তুলে। হ

স্মৃতিৰ মাথোঁ মৰীচিকা       নাই তাত আশাৰ নিজৰা,       নদীৰ সোঁতত পৰি       উটি ভাঁহি ফুৰিছো যে আজি        কাৰো এ নাই অকনো সঁহাৰি।            নিজানত বহ

পূৰণি দিনৰ বেয়া স্মৃতিবোৰ আঁতৰি যাওক বহুত দূৰলৈ নতুনক আদৰি সূখ পাবলৈ । বিভিষা আতৰি যাওঁক নিৰাময় হওঁক অসূয়াবোৰ নতুন দিনে আনি দিয়ক অনাবিল শান্তি।  দূখৰ ক&

ময়ো কবিতা লিখিব জনা হ'লে  ঠিক আপোনাৰ দৰে লিখিলোঁহেঁতেন এটি প্ৰেমৰ কবিতা আপোনাৰ হৃদস্পন্দন বঢ়াকৈ লিখিলোঁহেঁতেন এটি বিষাদৰ কবিতা আপোনাৰ অন্তৰ ভেদি যোৱা

মই ৰৈ থাকিম জানা, তুমি যোৱা বাটতেই, তোমাকে বিদায় দিবলৈ, তোমাৰ শিৰৰ সেন্দুৰ কনৰ ৰং চাবলৈ, যাওঁ বুলি নকবা দেই, নোৱাৰোঁ সহিব, কিয় এনে কৰিলা বুলি নোৱাৰোঁ সুধ

মালিগাঁও ৰে'ল ষ্টেচনত বঙাইগাঁওলৈ বুলি টিকটটো কাটি প্ৰণৱে কামৰূপ এক্সপ্ৰেছৰ খালী ডবা বিচাৰি খৰ খোজেৰে আগবাঢ়িল ।  এনেতে সি দেখিলে তাৰ বিপৰ

এই সংসাৰত দয়া মমতা নোহোৱা হ'ল নেকি ? আজিৰ সভ্য সমাজত  মানুহ দিনক দিনে ইমান তললৈ নামি গৈছে । এটা সৰু কথাতে  মৰিয়াই মৰিয়াই  মাৰি পেলাবলৈকো হাত নকঁপে । ধ্বংস

এটি কবিতা মই কবি নহয় , কিন্তু মনে মনে জন্ম হোৱা  অজ্ঞাত অনুভূতিৰ প্ৰকাশক ,  মোৰ শব্দবোৰ মিলনয়ুক্ত সমুজ্জ্বল নহয়।  মই যিবোৰ লিখো তাৰ সকলো চৌপাশে  বিদ্যামান

ওঁঠ ৰঙৰ আকাশখন খেদি খেদি  নামি আহে আন্ধাৰৰ নৈ ক্ৰমশ: টোপনিত ঢলি পৰে মোৰ চৌপাশ আৰু মই জপিয়াই পৰোঁ সেই আন্ধাৰৰ নৈত  পোহৰৰ দুটি এটি মাছৰ পোনা মই খেপিয়াই ধৰোঁ